ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΤΑΞΙΚΑ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
"AMAT VICTORIA CURAM"="H ΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
για επικοινωνία και για τις αναρτήσεις,
τις σκέψεις και τις γνώμες σας,στο: predatorus_preda@easy.com

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

28η ΟΚΤΩΒΡΗ Παρακαταθήκη για τη σημερινή πάλη των λαϊκών γυναικών



Πηγή έμπνευσης και συμπερασμάτων για τους σύγχρονους αγώνες του λαϊκού κινήματος αποτελεί η επέτειος της 28ης Οκτώβρη. Παρά τη συστηματική και εντεινόμενη προσπάθεια διαστρέβλωσης, η 28η Οκτώβρη του 1940 αποτέλεσε την αφετηρία σκληρών αγώνων του λαού ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή και κατοχή, ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό. Αφησε παρακαταθήκη την οποία συνέχισε ο Δημοκρατικός Στρατός με την ηρωική πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση και κάθε μορφής καταπίεση. Τη δική τους συμβολή στους αγώνες αυτούς είχαν οι εργάτριες, οι φτωχές αγρότισσες, οι νέες γυναίκες, που σφράγισαν με τη συμμετοχή τους όλες τις μορφές που πήρε η πάλη εκείνα τα χρόνια: Από τη μάχη για την επιβίωση του λαού μέσα σε τρομερές κακουχίες, μέχρι την αναμέτρηση με τον αντίπαλο με το όπλο στο χέρι. Στάθηκαν παραδείγματα τόλμης, ηρωισμού και αντοχής στις δυσκολίες του αγώνα, δημιούργησαν πρότυπα ανυπότακτης στάσης ζωής που φωτίζουν και σήμερα το δρόμο της πάλης.
Πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων
Από τα «μετόπισθεν» μέχρι την πρώτη γραμμή της μάχης, η συμβολή των γυναικών στάθηκε καθοριστική. Αλλωστε, για να αγκαλιάσει το ΕΑΜ και οι οργανώσεις του τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, για να γίνει ο ΕΛΑΣ μαζικός λαϊκός στρατός, δε θα μπορούσε να μένει αμέτοχο και μακριά από την πάλη το μισό του λαού, δε θα μπορούσε να λείπει η συμμετοχή των γυναικών, η δράση τους, η πολύπλευρη στήριξή τους στον αγώνα. Η ένταξη και η δράση τους στο ΕΑΜ, στην ΕΠΟΝ, στον ΕΛΑΣ, όπως και αργότερα στον ΔΣΕ, έγινε σε σύγκρουση με τις προκαταλήψεις και τις αναχρονιστικές αντιλήψεις που κυριαρχούσαν για τη θέση και το ρόλο τους. Οι απόψεις που θεωρούσαν ασυμβίβαστη με τη «γυναικεία φύση» τη συμμετοχή στη διαδήλωση, στην απεργία, πόσο μάλλον στον ένοπλο αγώνα, τσακίστηκαν στην πράξη.


Πολλές γυναίκες πήραν μέρος στον ΕΛΑΣ και πολέμησαν με το όπλο στο χέρι. Αλλες στήριξαν τους αντάρτες, βοήθησαν στον ανεφοδιασμό τους με τρόφιμα, ρουχισμό και πυρομαχικά, τους πρόσφεραν κρυψώνα και κατάλυμα. Εδωσαν τη μάχη της ενημέρωσης και της αφύπνισης του λαού, έγραψαν και μοίρασαν προκηρύξεις, συνθήματα στους τοίχους, ξεσήκωναν τις γειτονιές με τα «χωνιά». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δράση της θρυλικής ΕΠΟΝ: Από τη νεολαία που συγκεντρωνόταν στις γραμμές της οι μισές ήταν κοπέλες. Βρέθηκαν στην αλυσίδα της συγκέντρωσης και της απεργίας, με αυτοθυσία που την εποχή εκείνη δεν αφορούσε μόνο στο μεροκάματο αλλά ακόμα και στην ίδια τους τη ζωή. Σε αυτό τον αγώνα έδωσαν τη ζωή τους οι δυο ΕΠΟΝίτισσες Παναγιώτα Σταθοπούλου και Κούλα Λίλη, που σκοτώθηκαν σε διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας τον Ιούλη του 1943. Η πρώτη έπεσε νεκρή κάτω από τις ερπύστριες του γερμανικού τεθωρακισμένου, ενώ η δεύτερη σκοτώθηκε από πυρά όταν σκαρφάλωσε και χτύπησε τον οδηγό του στο πρόσωπο. Με αντίστοιχο ηρωισμό και αποφασιστικότητα απάντησαν οι γυναίκες στην τρομοκρατία το Δεκέμβρη του '44: Σήκωσαν το πανό που απάντησε στο δίλημμα «τις αλυσίδες ή τα όπλα», απορρίπτοντας την υποταγή και το συμβιβασμό και διαλέγοντας την αντίσταση και την αντεπίθεση.Γυναίκες, ακόμα και μικρά κορίτσια, πάλεψαν για να επιβιώσει ο λαός κόντρα στις κακουχίες και την πείνα, μέσα από την ΕΑΜική οργάνωση της «Εθνικής Αλληλεγγύης». Εγιναν χέρι βοήθειας για τις χιλιάδες οικογένειες των εκτελεσμένων και των διωκόμενων αγωνιστών, για τις οικογένειες των ανταρτών, για όλους όσοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη λεηλασία και τον αφανισμό των χωριών τους από τα ναζιστικά στρατεύματα και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Για τη δράση τους διώχθηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να δώσουν ούτε ένα όνομα, ούτε την πιο μικρή πληροφορία. Πολλές βρέθηκαν στις φυλακές και στις εξορίες, ακόμα και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στάθηκαν κι εκεί ασυμβίβαστες, με το κεφάλι ψηλά. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε την ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου, που εκτελέστηκε το Σεπτέμβρη του '44 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, σε ηλικία 17 χρόνων, και την κομμουνίστρια Ηλέκτρα Αποστόλου, που βασανίστηκε άγρια και δολοφονήθηκε στην Ασφάλεια τον Ιούλη του '44.
Μέτωπο στη διαστρέβλωση
Με δεδομένο ότι η ιστορική αυτή περίοδος συγκεντρώνει τα «πυρά» του αντιπάλου, με αφορμή την 28η Οκτώβρη περισσεύουν τα ψέματα και η διαστρέβλωση. Από τις αναφορές των κάθε λογής και απόχρωσης υπερασπιστών του καπιταλιστικού συστήματος στην επέτειο, συσκοτίζεται και θολώνει τελικά το ποιος, με ποιον τρόπο και ενάντια σε ποιον έγραψε τις ηρωικές σελίδες της Αντίστασης. Κρύβουν το γεγονός ότι βασικός αιμοδότης της πάλης στάθηκε το ΚΚΕ, ότι στο κάλεσμα των κομμουνιστών ανταποκρίθηκαν τα φτωχά λαϊκά στρώματα και οι γυναίκες που ανήκαν σε αυτά. Αποσιωπούν ότι δε βρέθηκαν όλοι στο ίδιο στρατόπεδο, καθώς ένα μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου εγκατέλειψε τη χώρα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψει πάλι στις κυβερνητικές θέσεις και τα υπουργεία, ενώ ένα άλλο συνεργάστηκε με τους κατακτητές.
Στη θέση της αλήθειας βάζουν τα κηρύγματα για «εθνική ομοψυχία» μπροστά στην καπιταλιστική κρίση, για υποταγή δηλαδή στην αντιλαϊκή πολιτική, τις κραυγές ενάντια στην υποτιθέμενη «ξένη κατοχή» και τη «γερμανική μπότα». Ορισμένοι κάνουν λόγο για την ανάγκη για ένα «νέο ΕΑΜ», προσπαθούν να φέρουν το ΕΑΜ στα μέτρα τους και στα μέτρα της «αριστερής κυβέρνησης» που προβάλλουν ως διέξοδο. Σε αυτά τα δίχτυα οι γυναίκες είναι πιο εύκολο να εγκλωβιστούν. Από τη μια τις πιέζει ασφυκτικά η αντιλαϊκή πολιτική και από την άλλη τις χωρίζει απόσταση από την οργάνωση και τη δράση στο κίνημα, τις δυσκολεύει η έλλειψη ελεύθερου χρόνου ακόμα και να συζητήσουν, να μελετήσουν, να προβληματιστούν σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα και τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτά.
Παράλληλα, δε σταματούν να ρίχνουν στη συνείδηση των εργαζομένων το δηλητήριο της εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό και της θεωρίας για τη σύγκρουση των «δύο άκρων». Συκοφαντούν το σοσιαλισμό και παράλληλα βγάζουν λάδι το καπιταλιστικό σύστημα που γέννησε και έθρεψε το φασισμό και το ναζισμό. Διαμορφώνουν το κατάλληλο έδαφος που χρειάζεται για να παρουσιάζονται ως «πατριωτικές» δυνάμεις, όπως η «Χρυσή Αυγή», που είναι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των προδοτών και των δοσίλογων, των βασανιστών και των δολοφόνων χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών. Δυνάμεις που σήμερα βάζουν πλάτη στη μετατροπή των εργαζομένων σε σύγχρονους σκλάβους, αναλαμβάνουν πρόθυμα το ρόλο του μαστιγίου στα χέρια του αστικού πολιτικού συστήματος και καλλιεργούν σκοταδιστικές απόψεις.
Η ανασύνταξη και η αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος ενάντια στη σημερινή επίθεση του κεφαλαίου δεν μπορεί να γίνουν πράξη χωρίς τη συμβολή των γυναικών των λαϊκών οικογενειών. Η οργάνωσή τους σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε λαϊκή γειτονιά πρέπει και σήμερα να γίνει σε σύγκρουση με εμπόδια και δυσκολίες. Είναι απαραίτητο να αντιμετωπίσει τα σύγχρονα ιδεολογήματα για την «αναποτελεσματικότητα» των αγώνων, τη μοιρολατρία, τη διάδοση του ατομισμού και την απαξίωση της συλλογικότητας. Χρειάζεται να απαντήσει σε αντιδραστικές αντιλήψεις που αναβιώνουν στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης και περιορίζουν το ρόλο των γυναικών στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, στη φροντίδα των παιδιών και της οικογένειας. Οι σελίδες της Ιστορίας είναι για τις εργαζόμενες, τις νέες, τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων πηγή έμπνευσης και οδηγός ώστε να ανταποκριθούν στο σημερινό καθήκον της πάλης για την ανατροπή.

Ευτ. Χαϊντούτη

ΙΣΠΑΝΙΑ Συνεχής επίθεση στο λαό για τα κέρδη του κεφαλαίου


Τα στελέχη και μέλη του ΚΚ Λάων της Ισπανίας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, ο λαός την ανάγκη αλλαγής τάξης στην εξουσία και όχι απλά κυβέρνησης
Δραματική είναι η αύξηση της φτώχειας, της πείνας και των ανισοτήτων σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο με την ακόμα πιο σκληρή επίθεση του κεφαλαίου στα λαϊκά στρώματα, για να πληρώσουν αυτά τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης και το κεφάλαιο να βγει όσο το δυνατόν λιγότερο λαβωμένο. Η ίδια κατάσταση ισχύει και στην Ισπανία που μπορεί να μην έχει μνημόνιο με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ωστόσο μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης το 2008, οι διαδοχικές κυβερνήσεις τόσο του Λαϊκού Κόμματος όσο και του Σοσιαλιστικού επιβάλλουν βάρβαρα μέτρα λιτότητας με περικοπές στην Υγεία, στην Παιδεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες, αυξάνουν τους φόρους για τους εργαζόμενους και αποτελειώνουν ό,τι έχει απομείνει από την εργασιακή νομοθεσία, σε μια χώρα που η μερική απασχόληση μισο-δουλειά μισο-ζωή τείνει να κυριαρχήσει σε όσους έχουν ακόμα δουλειά.
Στα ύψη η ανεργία και η φτώχεια
Η επίσημη ανεργία στην Ισπανία φτάνει το 25% και το 53% ανάμεσα στους νέους κάτω των 25 ετών. Σύμφωνα με στοιχεία της Ερευνας του Ενεργού Πληθυσμού, σε 1,7 εκατομμύρια νοικοκυριά όλα τα μέλη τους είναι άνεργα, ενώ από τους καταγεγραμμένους ανέργους, μόλις το 67% λαμβάνει κάποιο κρατικό επίδομα. Το πραγματικό ποσοστό ανεργίας, ωστόσο, είναι πολύ μεγαλύτερο αν υπολογίσει κανείς την αυξημένη μερική απασχόληση και την εργασία έστω και μίας ημέρας, που με βάση την αστική στατιστική σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο δεν υπολογίζεται ως ανεργία.
Επιπρόσθετα, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων έχει σημειώσει τη μεγαλύτερη πτώση από το 1985, καθώς η άρχουσα τάξη εντείνει την εκμετάλλευση για να μπορέσει να βγει αλώβητη και πιο ενισχυμένη από την κρίση. Μάλιστα, η συνδικαλιστική οργάνωση «Εργατικές Επιτροπές» (που συμμετέχουν δραστήρια στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο») πρόσφατα ανακοίνωσε πως το 35% των εργαζομένων λαμβάνει μηνιαίο μισθό ίδιο ή και λιγότερο των 641,40 ευρώ του κατώτατου μισθού. Ανάμεσα σε αυτούς που επηρεάζονται χειρότερα είναι και οι αυτοαπασχολούμενοι που έχουν κατά 40% κίνδυνο να περιέλθουν στη φτώχεια. Υπολογίζεται πως μέχρι το τέλος του 2012, το 28% των Ισπανών θα βρίσκεται στο όριο της φτώχειας, ενώ σήμερα το 18% των εργαζομένων μερικής απασχόλησης χαρακτηρίζονται φτωχοί.
Στο μεταξύ, λόγω της γενικότερης κατάστασης, σχεδόν 1 εκατομμύριο άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να φύγουν από την Ισπανία προς αναζήτηση δουλειάς στο εξωτερικό, όπως αναφέρει το Εθνικό Στατιστικό Ινστιτούτο. Ετσι ο πληθυσμός της Ισπανίας μειώθηκε στα 46.117.000 από 47.153.000 που ήταν μόλις πριν από 21 μήνες. Επιπλέον, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου, το 12,7% των νοικοκυριών δεν καταφέρνει να βγάλει τα έξοδά του έως το τέλος του μήνα, ενώ το 44,5% δηλώνει πως δεν μπορεί να πάει ούτε μία βδομάδα διακοπές.
Αύξηση των ανισοτήτων
Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις της «Eurostat», που είναι φανερό ότι επιχειρεί να αποκρύψει τις αιτίες και το γεγονός ότι η κοινωνική ανισότητα δεν μπορεί να εξεταστεί αποκομμένη από τη συνολική επιδείνωση, στην κλίμακα 0 - 100, για την Ισπανία αναφέρει ότι βρίσκεται το 2011 στο 34 από το 31,3 που ήταν το 2008, με τον μέσο όρο στην Ευρώπη να κυμαίνεται στο 30. Πρόσφατα επίσης ο Ερυθρός Σταυρός έθεσε και την Ισπανία στη λίστα των κρατών που κρίνει ότι απειλούνται πλέον άμεσα από τις συνέπειες της κρίσης. Ξεκίνησε καμπάνια, ζητώντας τη συνδρομή του κόσμου για να συγκεντρώσει 30,5 εκατομμύρια ευρώ ώστε να βοηθηθούν 300.000 οικογένειες που βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, πέραν των ήδη 2 εκατομμυρίων Ισπανών που επιβιώνουν μέχρι τώρα από τα προγράμματα του ισπανικού Ερυθρού Σταυρού. Με ανακοίνωσή του σημειώνει πως η ηλικιακή ομάδα που ζητά συσσίτια αλλά και κουβέρτες είναι άστεγοι 50 - 60 χρόνων. «Το 82% των ανθρώπων που στηρίζει ο Ερυθρός Σταυρός ζει κάτω από το όριο φτώχειας, και οι μισοί των ανέργων που ζητούν βοήθεια είναι χωρίς δουλειά πάνω από 2 χρόνια», σημειώνει. Σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού, το 43,2% όσων βοηθά δεν έχει αρκετά χρήματα για να χρησιμοποιήσει θέρμανση το χειμώνα, ενώ το 26% δε διαθέτει αρκετά χρήματα να έχει ένα γεύμα με πρωτεΐνες τρεις φορές τη βδομάδα.
Αυτή η τραγική κατάσταση έχει δώσει έδαφος στις λεγόμενες φιλανθρωπικές οργανώσεις όπως αυτή της καθολικής Εκκλησίας «Caritas», που δηλώνει ότι ο αριθμός των ανθρώπων που βοηθάει σε όλη τη χώρα αυξήθηκε από 370.000 το 2007 σε πάνω από ένα εκατομμύριο το 2011. Η «Plataforma de afectados por la Hipoteca» (πλατφόρμα αυτών που δεν μπορούν να πληρώσουν τα στεγαστικά δάνεια) που απαιτεί αναστολή των εξώσεων, υπολογίζει πως γίνεται έξωση σε 300 οικογένειες κάθε μέρα.
ΚΚ Λαών της Ισπανίας: Για το λαϊκό εργατικό μέτωπο ανατροπής του καπιταλισμού
Με ανακοίνωσή της η Εκτελεστική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας (23/10) σχετικά με το σχέδιο προϋπολογισμού του 2013 σημειώνει πως αποτελεί μέσο της στρατηγικής επίθεσης της αστικής τάξης κατά της εργατικής.
Αναφέρει ότι «ο πόλεμος κατά της εργατικής τάξης εντατικοποιείται» και καταγράφει τη νέα επίθεση σημειώνοντας ότι περικόπτεται κατά 6,3% το επίδομα ανεργίας, «παγώνουν» οι συντάξεις και ο κατώτατος μισθός, σημειώνεται δραστική μείωση στις δαπάνες για την Υγεία (-22,6%), την Παιδεία (-31%), τον Πολιτισμό (-19,6%) και στις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες της αυτοδιοίκησης (-40%).
Σημειώνει ότι οι θυσίες στις οποίες υποβάλλονται τα λαϊκά στρώματα στο όνομα των ελλειμμάτων και του χρέους, είναι για να εξασφαλιστούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας και καλεί τους εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, γυναίκες και νεολαία να μη συνεχίσουν στο πνεύμα συναίνεσης όπως καλούν οι συμβιβασμένοι με το σύστημα, Ενωμένη Αριστερά, Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και μικροαστικές δυνάμεις. Καλεί το λαό να παλέψει για μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ, για την οικοδόμηση του λαϊκού - εργατικού μετώπου για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Οπως σημειώνει: «Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει μέλλον για την εργατική τάξη. Σήμερα όλο και περισσότερα τμήματα του λαού καταλαβαίνουν και συντάσσονται στον αγώνα κατά της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ευρώ και του οικονομικού συστήματος που δε δίνει διέξοδο στην εργατική τάξη» και προσθέτει η ανακοίνωση: «Τους τελευταίους μήνες υπήρξαν μαζικοί κοινωνικοί αγώνες, ωστόσο οι συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να κρατήσουν τους αγώνες μακριά από τη ρίζα του προβλήματος, προβάλλοντας την ανάγκη καλύτερης διαχείρισης του συστήματος, εφαρμογή ενός καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Μετά από περισσότερα από 5 χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, έχει αποδειχθεί ότι η προσέγγιση αυτή δε δίνει διέξοδο στο εργατικό κίνημα και είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ο αγώνας θα πρέπει να οργανωθεί ενάντια στον καπιταλισμό και κατά της ταξικής συμφιλίωσης και της κοινωνικής συναίνεσης».

Κλωντίν ΧΕΣΠΕΡ

ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ Στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου


Το τελευταίο ντιμπέιτ ήταν μέρος του σόου παραπλάνησης και χειραγώγησης του αμερικανικού λαού
Δέκα μέρες πριν τις εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου αλλά και για την ανανέωση των μισών μελών του Κογκρέσου, οι δύο «μονομάχοι», ο νυν Πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, και ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, Μιτ Ρόμνεϊ, δίνουν τη μάχη «στήθος με στήθος». Οι διαφορές των δύο κινούνται στα όρια του «στατιστικού λάθους». Η μόνη διαφορά που ίσως κρίνει και το αποτέλεσμα είναι ότι βάσει πάντα των σφυγμομετρήσεων ο Πρόεδρος Ομπάμα φέρεται να προηγείται στις μισές τουλάχιστον κρίσιμες πολιτείες, που τα αποτελέσματά τους θα του εξασφαλίσουν τις αναγκαίες ψήφους στο Εκλεκτορικό Συμβούλιο.Το αβέβαιο αποτέλεσμα των εκλογών, χαρακτηριστικό ωστόσο σχεδόν όλων των εκλογικών αναμετρήσεων από το 2000, με πρώτη την αναμέτρηση Τζορτζ Ου. Μπους και Αλ Γκορ που κρίθηκε μόνο με «νοθεία» του εκλογικού αποτελέσματος, αντανακλά δύο κύριες αλληλένδετες διαδικασίες, φυσικά υπό το φόντο της καπιταλιστικής κρίσης που συνεχίζει να μαίνεται.
Οι εργαζόμενοι, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, συνεχίζουν να ματώνουν, βλέποντας τα εισοδήματα να μην μπορούν να σταματήσουν την ελεύθερη πτώση, τα δικαιώματά τους, εργασιακά και ατομικά, να αποδεκατίζονται με πρόσχημα είτε την κρίση είτε τον αέναο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», τη φτώχεια να τους απειλεί, την ανεργία να έχει γίνει γάγγραινα. Οι πιο ευάλωτοι ταξικά και φυλετικά έχουν περιθωριοποιηθεί, εξαρτώντας την ύπαρξή τους από τα συσσίτια, τα τρόφιμα με τα κουπόνια ή τα καταφύγια αστέγων.
Οι εργαζόμενοι και ακόμη ειδικότερα οι νέοι εργαζόμενοι ή άνεργοι, αυτοί που ουσιαστικά άφησαν την αταραξία και την αποχή και προσήλθαν μαζικά στις κάλπες, κρίνοντας τις εκλογές του Νοέμβρη του 2008 υπέρ του Μπαράκ Ομπάμα, αποξενώνονται από τα δύο κόμματα, το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό, ή καλύτερα το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου. Η ενεργοποίηση, ακόμη και η συμμετοχή τους στην ψηφοφορία φαντάζει μάταιη.
Την ίδια στιγμή η κυρίαρχη ελίτ, αντιμέτωπη με τη σφοδρότερη και σοβαρότερη κρίση του καπιταλισμού συστήματος εδώ και περίπου έναν αιώνα, συνεχίζει να εμφανίζεται διαιρεμένη και παρατάσσεται πίσω από νοητές διαχωριστικές γραμμές μορφών διαχείρισης. «Απληστία» ενάντια σε «προσεκτική προσέγγιση» ή μία μοντέρνα εκδοχή του «Νιου Ντιλ», δηλαδή επεκτατική πολιτική με ρόλο στο κράτος, για την οποία επί ματαίω προσπαθεί να πείσει ο Πρόεδρος Ομπάμα.
Ακολουθώντας το χρήμα
Οι διαχωριστικές γραμμές ακριβώς επειδή είναι νοητές καθώς αφορούν σε ζητήματα τακτικής και όχι ουσίας, είναι δυσδιάκριτες. Ωστόσο, υπάρχει μία ασφαλής μέθοδος που Αμερικανοί επιχειρηματίες και πολιτικοί χρησιμοποιούν εάν θέλουν να προσεγγίσουν την αλήθεια. Δεν είναι άλλη από τη μέθοδο «Ακολούθησε το χρήμα».
Το χρήμα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι «δωρεές και οι χορηγίες» στις προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων και ειδικά των δύο προεδρικών υποψηφίων. Ενας πραγματικός πακτωλός έχει διοχετευτεί στα επιτελεία των δύο κομμάτων καθιστώντας τις εκλογές αυτές ως τις δαπανηρότερες στην ιστορία των ΗΠΑ.
Στα μέσα Οκτώβρη ο Μιτ Ρόμνεϊ ανακοίνωσε ότι συγκέντρωσε για την προεκλογική του εκστρατεία 170 εκατομμύρια δολάρια το Σεπτέμβρη, ποσό ρεκόρ για τον ίδιο, όμως μικρότερο από τα 181 εκατομμύρια που συγκέντρωσε ο αντίπαλός του, Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσαν τα εκλογικά επιτελεία των δύο υποψηφίων, περίπου 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν προσφέρει χρήματα στην προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα, με το 98% των δωρεών να είναι μικρότερες των 250 δολαρίων, ενώ ο Ρόμνεϊ έχει λάβει περίπου ένα εκατομμύριο δωρεές μικρότερες των 250 δολαρίων.
Εντούτοις, πρόκειται για τις άμεσες χορηγίες ή δωρεές. Το καινοφανές σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία είναι ο ρόλος των SUPER PACs, των λεγόμενων «υπερ-επιτροπών», που δημιουργήθηκαν μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στα τέλη του 2010 και αποτελούν συμβατικές επιτροπές πολιτικής δράσης που μπορούν να εισπράττουν απεριόριστα ποσά από τις εταιρείες και να τα δαπανούν μέχρι την παραμονή των εκλογών.
O Ρόμνεϊ, εξαιτίας και του παρελθόντος του ως ανθρώπου της Γουόλ Στριτ, δημιούργησε από την πρώτη στιγμή τη δική του «υπερ-επιτροπή», όταν έδινε τη μάχη για την εξασφάλιση του χρίσματος των Ρεπουμπλικανών. Ως αποτέλεσμα ο κατάλογος των χρηματοδοτών της super-Pac που στηρίζει τον Ρόμνεϊ είναι γεμάτος με στελέχη επιχειρήσεων και hedge funds. Ανάμεσά τους είναι ο δισεκατομμυριούχος Τζον Πόλσον, γνωστός από την κερδοσκοπία του στην αγορά των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου, ο Πολ Σίνγκερ από την «Elliot Management Corp.» κ.ά. Δέκα ιδιώτες και εταιρείες στην κούρσα για το χρίσμα ενίσχυσαν την ομάδα του Ρόμνεϊ με 1.000.000 δολάρια ο καθένας ενώ η οικονομική στήριξη συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα «άργησε λίγο» αλλά καθώς φαίνεται θεωρείται «πιο αποδοτικό ποντάρισμα».
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα που καταγράφει τη ροή του «προεκλογικού χρήματος», Open Secrets, η μεγαλύτερη προσφορά, ύψους 1,65 εκατομμυρίων δολαρίων, στα ταμεία του Προέδρου Ομπάμα προέρχεται από την Επιτροπή Πολιτικής Δράσης (PAC) του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, ενώ ο επόμενος γίγαντας χρηματοδότης είναι η PAC των «εργαζομένων» της τράπεζας Goldman Sachs, ενώ ακολουθούν οι «πολιτικές επιτροπές των εργαζομένων» της J.P. Morgan Chase (809.000 δολάρια) και της Citigroup (737.000 δολάρια). Δύο ακόμη μεγάλες τράπεζες, η UBS και η Morgan Stanley, καθώς και η εταιρεία General Electric, που λιγότερο από ένα χρόνο πριν εξαγόρασε τραπεζικό ίδρυμα και επωφελήθηκαν τα μάλα από τα προγράμματα διάσωσης των κυβερνήσεων Μπους και Ομπάμα - Troubled Assets Relief Program (TARP) - συγκαταλέγονται μέσα στους 20 πιο μεγάλους χρηματοδότες, με πάνω από μισό εκατομμύριο δολάρια η καθεμία.
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί ο μεγαλοκαρχαρίας Τζορτζ Σόρος, που σύμφωνα με πληροφορίες έχει υποσχεθεί 1 εκατ. δολάρια στην οργάνωση Priorities USA Action, η οποία χρηματοδοτεί τις διαφημίσεις της προεκλογικής εκστρατείας Ομπάμα, καθώς και 500.000 δολάρια στις οργανώσεις Majority PAC και House Majority PAC, οι οποίες συμβάλλουν στη χρηματοδότηση των εκστρατειών των υποψηφίων των Δημοκρατικών για την επανεκλογή τους στο Κογκρέσο των ΗΠΑ.

Κείμενα: Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Οι δύο διαχειριστικές όψεις του ίδιου «νομίσματος»
Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ενώνουν τους δύο προέδρους, αφού αποτελούν και διέξοδο για το κεφάλαιο από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση
Το πλέον αξιομνημόνευτο στοιχείο της εκλογικής αναμέτρησης είναι η αποκάλυψη των κοινών προγραμμάτων αλλά και της αδυναμίας ανάδειξης των ουσιαστικών διαφορών τους, αφού αυτές είναι ανύπαρκτες. Ακόμη και το δημόσιο προφίλ των δύο είναι παρόμοιο...
Οι προεκλογικές εκστρατείες των δύο κομμάτων αποτελούν έναν πόλεμο χαρακωμάτων, ενώ κατά κύριο λόγο η αντιπαράθεση των υποψηφίων για την προεδρία επικεντρώθηκε στην οικονομία, το πραγματικά καυτό θέμα των εκλογών, με τους δύο υποψηφίους να πλειοδοτούν για τη «μεσαία τάξη».
Μόνη επωδός του Μιτ Ρόμνεϊ είναι ότι ο Μπαράκ Ομπάμα οδηγεί τη χώρα στο δρόμο που ακολουθεί η Ελλάδα... υψηλό χρέος, συνεχής αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας. O Ρόμνεϊ υπόσχεται ότι θα μειώσει τους φόρους της μεσαίας τάξης, χωρίς να μειώσει τους φόρους των πλουσίων και χωρίς να αυξήσει το έλλειμμα. Φυσικά δεν δίνει την παραμικρή εξήγηση πως τα συνδυάσει και θα τα πραγματοποιήσει όλα αυτά.
Ο πρόεδρος Ομπάμα βασιζόμενος σε αυτή την έωλη υποσχεσιολογία αντιτάσσει ότι στην πραγματικότητα ο Ρόμνεϊ θα αυξήσει τους φόρους στη μεσαία τάξη. Ενώ όσον αφορά την ανεργία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας επαναλαμβάνει τα παραδείγματα της διάσωσης της «General Motors» και της «Chrysler» που «κατόρθωσε να διασώσει ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας» χωρίς φυσικά να αναφέρει τις τρομακτικές περικοπές στις αποδοχές των εργαζομένων ακόμη και κατά 50% και την περιστολή των δικαιωμάτων του ειδικά όσον αφορά τα προγράμματα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και συνταξιοδότησης. Μία πραγματικότητα που αποσιωπάται παντελώς από όλους, και τους δύο υποψήφιους και φυσικά τα αστικά ΜΜΕ.
«Εχουμε τέσσερα συναπτά έτη κατά τη διάρκεια των οποίων ο πρόεδρος Ομπάμα είπε ότι το έλλειμμα θα μειωθεί κατά το ήμισυ. Αντί γι' αυτό διπλασιάστηκε. Περάσαμε από ένα εθνικό χρέος ύψους 10 τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε ένα εθνικό χρέος ύψους 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Εάν επανεκλεγεί το χρέος θα φτάσει στα 20 τρισ. δολ.» δηλώνει με απόλυτη πεποίθηση ο Ρόμνεϊ. Ωστόσο το πραγματικό εξωτερικό χρέος εκτοξεύτηκε από τα 7,8 τρισ. δολ. το 2005 στα 14,29 τρισ. το 2011). Εννοείται ότι όποια πολιτική διαχείρισης και αν εφαρμοστεί για το χρέος και το έλλειμμα - που σύμφωνα με το γραφείο του προϋπολογισμού του Κογκρέσου παρά τη σχετική μείωση που αναμένεται μέχρι το 2015, λόγω των δραστικών περικοπών που ήδη έχουν δρομολογηθεί (αναμένεται να κυμανθεί στο 2,5% του ΑΕΠ) θα αυξηθεί εκ νέου για να φτάσει πάλι στο 3% του ΑΕΠ το 2022 - χαμένα θα είναι τα λαϊκά στρώματα.
Ομοφωνία για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δύο υποψηφίων προέδρων είναι ακόμη πιο δυσδιάκριτες όταν αμφότεροι εμφανίζονται απολύτως αποφασισμένοι να εκπληρώσουν τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή την ευρύτατη χρήση της αμερικανικής πολεμικής μηχανής για την πραγμάτωση ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ως αντίβαρο της σχετικής εξασθένησης και αμφισβήτησης της θέσης των ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα από άλλες αναδυόμενες δυνάμεις.
Ο πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσέτης χρεώνει την εξασθένιση στην κυβέρνηση Ομπάμα, καθώς της καταλογίζει ότι η πολιτική που ασκεί είναι πολύ «μαλακή» και υπόσχεται ότι θα την αποκαταστήσει, ενώ συνεχώς επαναλαμβάνει ότι η επίθεση στη Βεγγάζη ήταν μία «τρομοκρατική επίθεση εναντίον της Αμερικής».
Για τη Συρία φέρεται αποφασισμένος να δώσει όπλα στα χέρια των αντικαθεστωτικών, ενώ για να εμποδίσει επίσης το Ιράν να αναπτύξει πυρηνικά όπλα, ο Μιτ Ρόμνεϊ έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να επιβάλει νέες κυρώσεις. «Θα ενίσχυα τις κυρώσεις... Θα φρόντιζα αυτοί οι διπλωμάτες να έχουν μεταχείριση παρία ανά τον κόσμο, όπως μεταχειριστήκαμε (σ.σ. όπως ισχυρίστηκε) τους Νοτιοαφρικανούς διπλωμάτες κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ» δήλωσε κατά το τελευταίο ντιμπέιτ την περασμένη εβδομάδα.
Επίσης τονίζει την ανάγκη ενίσχυσης της «μόνιμης παρουσίας αεροπλανοφόρων» τόσο στην ανατολική Μεσόγειο όσο και στον Κόλπο και να συνεργαστεί με το Ισραήλ «ώστε να διευρυνθεί η στρατιωτική υποστήριξη και ο συντονισμός» μεταξύ των δύο χωρών. Τονίζει συνεχώς ότι η ένταση στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με το Ισραήλ «ενθαρρύνει» το Ιράν. Κατά τους αναλυτές θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι σε περίπτωση εκλογής του Ρόμνεϊ οι ΗΠΑ θα επιστρέψουν σε μία πολιτική της Μέσης Ανατολής με επίκεντρο το Ισραήλ. Μία πολιτική που θα απομονώσει εκ νέου τις ΗΠΑ από τις υπόλοιπες αραβικές χώρες ειδικά σε μία «περίοδο αλλαγών και εξαιρετικής ρευστότητας, όπου είναι αναγκαίο ένα διαφορετικό πλαίσιο προσέγγισης και τακτικής για κάθε χώρα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε ανάλυσή του το Βρετανικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, γνωστό και ως «Chatham House».
Η ανάλυση αυτή και μόνο αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του προέδρου Ομπάμα, που δεν είναι απολύτως αναγκαία, καθώς έχει περάσει με άριστα τις εξετάσεις ως «επικεφαλής» του στρατού των ΗΠΑ. Επί τέσσερα χρόνια προωθεί μεθοδικά τις αναδιαρθρώσεις στη μηχανή πολέμου των ΗΠΑ, για την «αναβάθμισή» της στην προάσπιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών. Αναδιαρθρώσεις όπως η σημαντική μείωση του αριθμού των ανδρών του στρατού ξηράς σε συνδυασμό με την ευρύτατη χρήση των μη επανδρωμένων αεροσκαφών και σε μυστικές επιχειρήσεις, την διαβόητη «λίστα δολοφονιών». Τη διεύρυνση των μυστικών αποστολών της CIA σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κυρίως δε θέτοντας την Ασία, δηλαδή την Κίνα, και επισήμως στο επίκεντρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητάς της.

Χρ. ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Στήνει νέα δίκτυα κατασκοπείας και επεμβάσεων με βιτρίνα ΜΚΟ
Πολλαπλές είναι οι πρωτοβουλίες και οι «καινοτομίες» στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών σε πλανητικό επίπεδο υπό την καθοδήγηση του... βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης, προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, στον ανταγωνισμό τους με τις αναδυόμενες δυνάμεις και κατά κύριο λόγο την Κίνα.
Υπό αυτό το πρίσμα, συστάθηκε από το Πεντάγωνο η νέα υπηρεσία κατασκοπείας η οποία επικεντρώνεται στις παγκόσμιες στρατηγικές απειλές και προκλήσεις από χώρες όπως το Ιράν, η ΛΔ Κορέας και η Κίνα. Η δημιουργία της, όχι τυχαία, συνέπεσε με την έκδοση προεδρικού διατάγματος που για πρώτη φορά έδινε το «πράσινο φως» στις αμερικανικές αρχές να επιβάλλουν κυρώσεις σε άτομα ή εταιρείες «που βοηθούν αυταρχικά καθεστώτα να καταπατούν τα δικαιώματα των πολιτών τους με την εφαρμογή νέων τεχνολογιών».
Η νέα κατασκοπευτική υπηρεσία, Αμυντική Μυστική Υπηρεσία (Defense Clandestine Service), η 17η κατασκοπευτική υπηρεσία, υπάγεται στις Ενοπλες Δυνάμεις αλλά θα εργάζεται από κοινού με τη CIA και την Εθνική Μυστική Υπηρεσία, ενώ επανδρώθηκε από στελέχη της στρατιωτικής Μυστικής Υπηρεσίας (DIA) στο πλαίσιο της μετατόπισης του επίκεντρου από τη Μέση Ανατολή στην Ασία «για την αντιμετώπιση μακροπρόθεσμων προκλήσεων, όπως η άνοδος της Κίνας και οι «πυρηνικές απειλές της ΛΔ Κορέας και του Ιράν», αλλά «και της Αφρικής όπου οι πυρήνες της "Αλ Κάιντα" αυξάνονται».
Σύμφωνα με την ειδησεογραφική ιστοσελίδα «InsideDefense» πριν καν την επίσημη ανακοίνωση της δημιουργίας της, το υπουργείο Αμυνας είχε ζητήσει από το Κογκρέσο να εγκρίνει την αποστολή πρακτόρων στο εξωτερικό, όπου θα εμφανίζονται ως επιχειρηματίες, ώστε να ξεκινήσουν το κατασκοπευτικό τους έργο.
Τους ίδιους ακριβώς στόχους έχει και το προεδρικό διάταγμα για τη δημιουργία ενός «Συμβουλίου Αποτροπής Ακροτήτων», που πραγματοποίησε την πρώτη του συνεδρίαση τον περασμένη Απρίλη, αφού «η κακόβουλη χρήση τεχνολογίας» διευκολύνει τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν και τη Συρία και αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ...
Το διάταγμα απαγορεύει σε άτομα ή εταιρείες που σχετίζονται με την παροχή και τη διαχείριση «κατασκοπευτικών» τεχνολογιών την είσοδό τους στις Ηνωμένες Πολιτείες και επιβάλλει την κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων στις ΗΠΑ, αν και μεγάλο τμήμα της τεχνολογίας που χρησιμοποιείται από «δυναστικά καθεστώτα», όπως τα αποκαλούν για ευνόητους λόγους οι ΗΠΑ, παρεχόταν από αμερικανικές εταιρείες. Το Ιράν, ίσως αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της υπονομευτικής αυτής δράσης και της εφαρμογής του διατάγματος, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί αλλά και των πολλαπλών περιπτώσεων δολιοφθοράς, κυβερνοεπιθέσεων ακόμη και δολοφονιών πυρηνικών επιστημόνων.
Νέα μέσα υπονόμευσης αντιπάλων
Ο πάγιος τρόπος της διείσδυσης μέσω της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών», δηλαδή των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων - που στην πραγματικότητα μόνο μη κυβερνητικές δεν είναι, αλλά μέσα χειραγώγησης που χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός - βρίσκεται πάντα σε άμεση... χρήση.
Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Ιδρυμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» (HRF) αποτελεί «βιτρίνα» της αμερικανικής CIA και όργανο υπονόμευσης για την αποσταθεροποίηση κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική, ιδιαίτερα στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και το Εκουαδόρ, όπου αποτέλεσαν το κύριο όργανο των εκστρατειών αποσταθεροποίησης, όπως έχει αποκαλύψει ο ερευνητής δημοσιογράφος Ζαν Γκι Αγιάρντ και η δράση της ήδη καταγράφηκε καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στη Βενεζουέλα.
Σύμφωνα με τον Αγιάρντ, η HRF στήθηκε από τη CIA και έχει έδρα στον 45ο όροφο του «Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντιγκ» στη Νέα Υόρκη, ενώ τονίζει ότι το όνομα επιλέχθηκε μόνο και μόνο για να προκαλεί σύγχυση με την οργάνωση «Human Rights Watch», που είναι πασίγνωστη. «Πρόκειται για βιτρίνα της CIA» κατά τον Αγιάρντ αναφέροντας σειρά στοιχείων των ερευνών των εισαγγελικών αρχών της Βολιβίας, όπου αποκαλύπτεται ότι είχε κομβικό ρόλο στην προσπάθεια εκτροπής στη Βολιβία το 2009. Προσπάθεια που ενορχηστρώθηκε από το γνωστό μέλος της μαφίας του Μαϊάμι, Αρμάντο Βαγιαδάρες, και επίσης στόχευε και στη δολοφονία του Εβο Μοράλες. Το σχέδιο αποτράπηκε μετά την καίρια επέμβαση των αρχών στο κέντρο επιχειρήσεων στη Σάντα Κρους.
Η ΗRF χρηματοδοτεί και διευθύνει τις επιχειρήσεις υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης και στη Βενεζουέλα και συγκεκριμένα αναφέρει ότι ήταν η κύρια πηγή διοχέτευσης και διάδοσης ψευδών ειδήσεων γύρω από την υπόθεση της δικαστού Μαρία Λούρδες Αφιούνι, η οποία βρίσκεται στη φυλακή από το 2009, επειδή επέτρεψε και διευκόλυνε τη φυγή από τη χώρα ενός τραπεζίτη ενόσω ήταν υπόδικος, αντιμετωπίζοντας σωρεία κατηγοριών για παράνομες συναλλαγές και διαφυγή κεφαλαίων και συναλλάγματος από τη Βενεζουέλα, κερδοσκοπικά παιχνίδια με το νόμισμα της χώρας κ.ά.
Οι ψευδείς ειδήσεις που διοχετεύει η HRF τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης από τα παγκόσμια αστικά ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να έχει «δημιουργηθεί τεχνητά η εικόνα μίας χώρας επικίνδυνης, με υψηλή εγκληματικότητα και ταυτόγχρονα μίας κυβέρνησης που παραβιάζει κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα». Ωστόσο, όπως τονίζει ο Αγιάρντ, οι μυστικές υπηρεσίες και η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποιούν όχι μόνο την HRF -που δεν έχει καμία σχέση με ανθρωπιστική οργάνωση- αλλά και πληθώρα άλλων ΜΚΟ «για να διεισδύσουν στις κοινότητες και διάφορους τομείς της πνευματικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής χωρών της Λατινικής Αμερικής ώστε να διαβρώνουν, χρηματίζουν, υπονομεύουν και αποσταθεροποιούν τις κυβερνήσεις τους».


πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

 
 
 

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ - ΝΕΟΛΑΙΑ Ορθώνουν ανάστημα στη «Χρυσή Αυγή»



Γρηγοριάδης Κώστας
Πληθαίνουν τα εργατικά σωματεία, οι εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι, ακόμα και μαθητές, που εναντιώνονται έμπρακτα στη δράση της «Χρυσής Αυγής» καλώντας τα λαϊκά στρώματα να την απομονώσουν καθώς, ξεκινώντας από τους μετανάστες εργάτες, επιχειρεί γονάτισμα συνολικά της εργατικής τάξης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Ενδεικτικά, στην πιο πρόσφατη εξέλιξη απομόνωσης και απόκρουσης τέτοιων στοιχείων, πληρωμένη απάντηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους μαθητές στο εσπερινό ΕΠΑΛ Γιαννιτσών πήρε χρυσαυγίτης που φοιτά στο σχολείο, όταν προσπάθησε με απειλές και εκφοβισμό να εμποδίσει εξόρμηση του ΠΑΜΕ για την πανεργατική απεργία της Πέμπτης. Το συνεργείο με τους νεολαίους εργαζόμενους, που βρέθηκε έξω από το ΕΠΑΛ στις 17/10 με το απεργιακό κάλεσμα του ΠΑΜΕ, δέχτηκε επίθεση από τον χρυσαυγίτη που ανήκει στον «πυρήνα» Γιαννιτσών. Με θράσος απαίτησε από τους νεολαίους να βγουν έξω από το προαύλιο του σχολείου, να μη μοιράσουν τις προκηρύξεις στους μαθητές, που σημειωτέον είναι όλοι εργαζόμενοι, γιατί «αλλιώς θα επιβάλει το νόμο». Φωνάζοντας οργισμένα «έξω από δω παλιοκομμούνια», έφτασε να απειλεί ότι «αν δεν το κάνουν αμέσως, θα φύγουν από εκεί με κομμένα τα κεφάλια»!
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μαθητές απαίτησαν από το χρυσαυγίτη να σταματήσει τις απειλές, λέγοντας ότι δεν μπορεί να παίζει η «Χρυσή Αυγή» το ρόλο της Αστυνομίας μέσα στα σχολεία. Οι ίδιοι κάλεσαν τους αγωνιστές του ΠΑΜΕ να μείνουν και να ενημερώσουν και τους υπόλοιπους μαθητές που δεν είχαν έρθει ακόμα. Πολλοί, μάλιστα, προθυμοποιήθηκαν να μοιράσουν οι ίδιοι τα φυλλάδια, έδωσαν ραντεβού στην απεργιακή συγκέντρωση της επόμενης μέρας στα Γιαννιτσά. Με ανακοίνωσή της για το περιστατικό η Γραμματεία Πέλλας του ΠΑΜΕ υπογράμμισε: «Είναι φανερό γιατί η "Χρυσή Αυγή" δε θέλει να φτάσουν οι θέσεις του ΠΑΜΕ στους εργαζόμενους και μέσα στα σχολεία. Είναι αυτοί που στέλνουν εργαζόμενους να δουλεύουν στα χωράφια και στα εργοστάσια για 18 ευρώ τη μέρα!! Που στηρίζουν με κάθε μέσο τους μεγαλοεργοδότες και τα κέρδη τους».
Παρέμβαση εργατών στην «Παπουτσάνης»
Είχε προηγηθεί ανάλογη αποστομωτική απάντηση στην παρουσία πριν από λίγες βδομάδες χρυσαυγιτών στην είσοδο του εργοστασίου «Παπουτσάνης», όπου οι ίδιοι οι εργάτες δεν τους επέτρεψαν καν την είσοδο. Στη συνέχεια, η Πανελλαδική Ενωση Ελαιουργοσαπωνοποιών και οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο, μέσα από Γενική Συνέλευσή τους ξεκαθάρισαν ότι «σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιτρέψουμε το διαχωρισμό των εργαζομένων με βάση τη χώρα καταγωγής, το θρήσκευμα ή το χρώμα του δέρματος. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι του κλάδου μαζί με το σωματείο τους θα πρωτοστατούμε ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν ίδια δικαιώματα στη δουλειά, στην Υγεία, στην Πρόνοια».
Αξιοσημείωτη και η στάση των τρίτεκνων που συγκεντρώθηκαν να διαμαρτυρηθούν για την κυβερνητική πολιτική έξω από το υπουργείο Οικονομικών, και δεν επέτρεψαν να τους μιλήσει ο βουλευτής και εκπρόσωπος Τύπου της οργάνωσης, Ηλ. Κασιδιάρης.
Ταυτόχρονα, έχουμε σειρά ψηφισμάτων και ανακοινώσεων από συνδικάτα και σωματεία. Χαρακτηριστικά, η Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας ενέκρινε ομόφωνα ψήφισμα κατά το οποίο: «Η "Χρυσή Αυγή" αποτελεί μια φασιστική οργάνωση ιδεολογικών και πολιτικών απογόνων του ναζισμού. Οχι μόνο δεν είναι αντισυστημική, όπως θέλει δήθεν να παρουσιάζεται, αλλά είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος. Αξιοποιείται από το αστικό πολιτικό σύστημα για να συσκοτίσει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων που βασανίζουν την εργατική - λαϊκή οικογένεια, να στρέψει τον έναν εργάτη απέναντι στον άλλο με στόχο την ενίσχυση της καπιταλιστικής εξουσίας».
Οι οικοδόμοι μιλούν για «μίσος που (σ.σ. οι χρυσαυγίτες) τρέφουν συνολικά για όλους τους εργάτες, Ελληνες και μετανάστες. Απόδειξη ότι μετατρέπονται σε νταβατζήδες των αφεντικών που θέλουν πάμφθηνους εργάτες. Αυτό το ρόλο τον παίζει πολύ καλά η "Χρυσή Αυγή" με τα γραφεία ευρέσεως εργασίας που έχει φτιάξει για να στέλνει στους επιχειρηματίες φθηνούς, ανασφάλιστους εργάτες που διαθέτουν το "προσόν" να είναι Ελληνες. Στην ουσία, κάνει το ίδιο που κάνουν και τα άλλα κόμματα του συστήματος. Τα άλλα κόμματα καταργούν με νόμους Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, Κοινωνική Ασφάλιση, κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος, για να προσφέρουν στο κεφάλαιο φτηνή εργατική δύναμη. Η "Χρυσή Αυγή" το κάνει στο όνομα της προστασίας των Ελλήνων εργατών (...) Καλούμε όλους τους οικοδόμους να απομονώσουν τέτοιες φασιστικές οργανώσεις που με αντικομμουνιστική υστερία, τρομοκρατικές επιθέσεις επιχειρούν να γονατίσουν συνολικά την εργατική τάξη. Που μισούν θανάσιμα τον ταξικά προσανατολισμένο αγώνα».
Εσπασαν τη διχαστική ρατσιστική λογική
Η Πανελλαδική Γραμματεία του ΠΑΜΕ στους ΟΤΑ κατήγγειλε την οργάνωση καθότι ζήτησε στοιχεία για όσα μεταναστόπουλα πηγαίνουν στους παιδικούς σταθμούς: «Δεν είναι η πρώτη φορά που η φασιστική οργάνωση επιχειρεί να ρίξει στο λαό, στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα το δηλητήριο του ρατσισμού, να διχάσει τους εργαζόμενους, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ανθρωποκτόνα πολιτική που εκφράζεται και στην Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει πλάτες στην πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, που είναι υπεύθυνη και για την κατάσταση στους παιδικούς σταθμούς.
Γι' αυτό δε λέει κουβέντα για τις δαπάνες που μειώθηκαν στο "κόκκινο", για τη συρρίκνωση του προσωπικού κάθε ειδικότητας (ιδιαίτερα του παιδαγωγικού), για την ανατροπή αναλογίας νηπίων/βρεφών ανά βρεφονηπιοκόμο, τις απολύσεις των συμβασιούχων, την παύση στις προσλήψεις, τις τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, την αύξηση του ωραρίου εργασίας κ.ά., που συνθέτουν μια εκρηκτική κατάσταση γενικής υποβάθμισης και κατάρρευσης της προσχολικής αγωγής. Δε λέει κουβέντα για το κλείσιμο τμημάτων και τις συγχωνεύσεις παιδικών σταθμών, για τη μετατροπή των κοινωνικών δομών σε "κοινωφελείς επιχειρήσεις", που προοιωνίζονται τις επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις».
«Εξω οι δουλέμποροι»
Επίσης, ψήφισμα με το οποίο καταγγέλλει τη δράση της «Χρυσής Αυγής» στον κλάδο εξέδωσε στην πρόσφατη Γενική Συνέλευσή του το Σωματείο Καθαριστών - Καθαριστριών Νομού Αττικής, τονίζοντας: «Ουστ δουλέμποροι (...) Λειτουργεί (σ.σ. η "Χρυσή Αυγή") ως δουλεμπορικό γραφείο και κανονίζει με τους εργοδότες φτηνούς εργάτες με ημερομίσθια που δεν θα καθορίζονται από τις Συλλογικές Συμβάσεις, χωρίς ωράρια εργασίας, χωρίς ασφάλιση (...) Χωρίζουν τους εργαζόμενους σε Ελληνες και μετανάστες για να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο η εκμετάλλευσή μας. Με αυτό τον τρόπο οι εργοδότες θα γίνουν πλουσιότεροι γιατί θα έχουν εργαζόμενους που θα δουλεύουν όπως θέλουν, όποτε θέλουν και όποτε έχουν λεφτά θα τους πληρώνουν.
Η "Χρυσή Αυγή" συμφωνεί: Με την άγρια εκμετάλλευση των Ελλήνων εργαζομένων από τους εργολάβους στην καθαριότητα, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα (Πολυτεχνείο - Πανεπιστήμιο), στα Νοσοκομεία, στον ΗΣΑΠ, στο μετρό, στην ΕΘΕΛ. Με την καθυστέρηση των πληρωμών, την αλλαγή των ωραρίων, τη μείωση στους μισθούς και τα μεροκάματα, προσλαμβάνουν Ελληνες εργαζόμενους και τους έχουν να δουλεύουν "ήλιο με ήλιο". Γνωρίζουμε ότι οι δουλέμποροι της "Χρυσής Αυγής" είναι μηχανισμός, θέλουν να χτυπήσουν τους αγώνες μας, παρουσιάζονται ως αντισυστημικοί, όμως μπροστά στους εργολάβους και τους μεγαλοβιομήχανους "χτυπάνε προσοχές"».
Επίσης, το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Νομού Εύβοιας. με αφορμή «εφόδους» χρυσαυγιτών σε εργοστάσια της περιοχής ενάντια σε μετανάστες εργάτες, ξεκαθάρισε: «Είναι καλό να γνωρίζει η "Χρυσή Αυγή" ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου μας δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες. Πρόβλημα έχουμε με τα αφεντικά που μας έχουν απλήρωτους ακόμα και 6 μήνες. Τα αφεντικά που καθημερινά καταπατούν τα εργασιακά δικαιώματα, εφαρμόζουν 4ήμερα, μειώνουν τις αποδοχές, απολύουν, απειλούν, ισοπεδώνουν την αξιοπρέπεια και τη ζωή της εργατικής τάξης. Τα αφεντικά που, προκειμένου να κερδίσουν περισσότερα, δολοφονούν καθημερινά εργάτες που καταγράφονται ως "εργατικά ατυχήματα". Τα αφεντικά που η "Χρυσή Αυγή" μέσα από ανακοίνωσή της υμνεί για τη "συνεισφορά τους τόσο στα κρατικά έσοδα, όσο και σε θέσεις εργασίας". Οσο για τα κρατικά έσοδα όχι απλά χρωστάνε εκατομμύρια στα ταμεία, όχι απλά δεν συνεισφέρουν, αλλά είναι και οι υπεύθυνοι για το χρέος που δημιουργήθηκε από τις επιδοτήσεις, τις ενισχύσεις και τις φοροαπαλλαγές και σήμερα ισχυρίζονται ότι το χρωστάμε εμείς».
Το Συνδικάτο συμπληρώνει: «Επιπρόσθετα ας μας πει η "Χρυσή Αυγή": Σε όλες τις περιπτώσεις ζητάει οι θέσεις εργασίας να πάνε στους Ελληνες αντί στους μετανάστες; Για το καμποτάζ που χρόνια αγωνίζονται οι ναυτεργάτες και έχει να κάνει με τη διατήρηση ελληνικού πληρώματος στα πλοία και με ζητήματα εθνικής άμυνας, τι λέει η "Χρυσή Αυγή"; Βέβαια, οι ναυτεργάτες δεν είναι ρατσιστές αλλά υπερασπίζονται την ύπαρξη ελληνικού πληρώματος πρώτα και κύρια για την ασφάλεια τη δικιά τους και των επιβατών. Στα ναυάγια που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, το πλήρωμα δεν μπορούσε να συνεννοηθεί ούτε για να κατεβάσει τις βάρκες γιατί απλούστατα δεν μιλάει την ίδια γλώσσα . Το 2007 το πλήρωμα του SEA DIAMOND που βυθίστηκε στη Σαντορίνη δεν μιλούσε την ίδια γλώσσα ενώ η πλειοψηφία του πληρώματος δεν ήταν ναυτεργάτες αλλά ενοικιαζόμενοι εργάτες που ανήκαν σε δουλεμπορικό γραφείο!!! Γι' αυτά τα ζητήματα μήπως η "Χρυσή Αυγή" δεν μιλάει γιατί θίγονται τα συμφέροντα των Ελλήνων; (εφοπλιστών εννοείται!)».

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΜΕΓΑΛΕΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ Αύξηση κερδών παρά την κρίση


Κατά 18,2% αύξησαν το 2011 τα συνολικά κέρδη τους οι 500 πιο κερδοφόρες βιομηχανίες, στα 1,60 δισ. ευρώ από 1,35 δισ. ευρώ

Σε μια χώρα με εκατομμύρια ανέργους, αλλά και με εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους αγρότες που τα εισοδήματά τους λεηλατούνται από περικοπές, ακρίβεια και αυξημένους φόρους, σε μια περίοδο κρίσης όπου καταστρέφονται μεθοδικά ακόμη και κεφάλαια, σε μια χώρα με όλο και περισσότερους πεινασμένους, έγινε κι αυτό: Ανάμεσα στις 500 πιο κερδοφόρες βιομηχανικές επιχειρήσεις για το 2011 βρίσκονται 175 εταιρείες τροφίμων! Η σχετική έρευνα της STAT BANK είναι αποκαλυπτική, όσο και ...ελπιδοφόρα για το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτές οι 500 βιομηχανίες κατέγραψαν όλες μαζί το 2011 καθαρά κέρδη περίπου 1,60 δισ. ευρώ. Με 25 δισ. ευρώ παραπάνω κέρδη από το 2010, είχαν μια θετική μεταβολή κατά 18,2% μια χρονιά που όλοι έλεγαν - και έτσι έγινε - ότι θα είναι από τις χειρότερες που γνώρισαν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μέσα στην καπιταλιστική κρίση. Μέχρι που ήρθε το 2012. Αυτές οι βιομηχανίες αύξησαν, επίσης, το συνολικό τζίρο τους κατά 16,9% στα 34 δισ. ευρώ, ενώ το μέσο περιθώριο καθαρού κέρδους διαμορφώθηκε στο 4,8%.Φυσικό και επόμενο είναι σε αυτές τις «500» να βρίσκονται και επιχειρήσεις που κατέγραψαν μείωση κερδών. Υπάρχουν οι επιχειρήσεις με τα μεγαλύτερα κέρδη και άλλες που εμφάνισαν εκτίναξη των περιθωρίων κέρδους. Υπάρχουν κι αυτές που πέρασαν στην κερδοφορία από τις ζημιές, αλλά κι αυτές που είδαν τα κέρδη τους να γιγαντώνονται. Ολες, όμως, έχουν ένα κοινό «επίμαχο» σημείο: είναι κερδοφόρες. «Από τις "500" βιομηχανίες οι 270 παρουσίασαν αύξηση κερδών ή μετατροπή των ζημιών του 2010 σε κέρδη το 2011. Αντιστοίχως, οι 230 εμφάνισαν μείωση κερδών». Μια ακόμη λεπτομέρεια της έρευνας: «Το ποσοστό των θυγατρικών των πολυεθνικών εταιρειών στις 200 πιο κερδοφόρες παραγωγικές επιχειρήσεις της χώρας είναι πάνω από 15%». Η μελέτη της STAT BANK επιβεβαιώνει το αυτονόητο. Οι περισσότερες - αν όχι όλες- επιχειρήσεις με κέρδη έχουν και σημαντικές εξαγωγικές επιδόσεις. Είναι ακριβώς αυτό το τμήμα του μεγάλου κεφαλαίου που θα αντιμετωπίσει περισσότερο από κάθε άλλον, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, το ψαλίδισμα των μισθών, την ακύρωση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, την περικοπή των κοινωνικών, προνοιακών και ασφαλιστικών δαπανών, ως «ανταγωνιστικό» πλεονέκτημα. Γιατί απευθύνεται σε ξένες αγορές και μπορεί να αντισταθμίσει την κάμψη της εσωτερικής ζήτησης των προϊόντων του αυξάνοντας τις εξαγωγές.
Κέρδη, περιθώρια και κλαδικοί «πρωταθλητές»
Σε ό,τι αφορά την κλαδική κατανομή των πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων έχει ως εξής:
  • 175 επιχειρήσεις από τον τομέα τροφίμων
  • 40 από τον κλάδο μεταλλικών προϊόντων
  • 38 φαρμακοβιομηχανίες
  • 26 επιχειρήσεις χημικών
  • 25 εταιρείες πλαστικών - ελαστικών
  • 23 από τον τομέα μη μεταλλικών ορυκτών
  • 22 παραγωγικές εταιρείες ποτών
  • 20 από το χώρο της ένδυσης
  • 20 από την κλωστοϋφαντουργία
  • 19 από την ενέργεια
  • 16 από τον τομέα εκδόσεις - εκτυπώσεις
  • 10 εταιρείες παραγωγής ηλεκτρολογικού υλικού
  • 7 επιχειρήσεις από τον κλάδο επεξεργασίας χαρτιού
  • 6 μεταφορικά μέσα
  • 6 μηχανές - συσκευές
  • 5 από την επεξεργασία καπνού
  • 5 από το έπιπλο
  • 4 μεταλλουργικές
  • 3 από τον κλάδο εφημερίδες - περιοδικά
  • 2 αγροτικές επιχειρήσεις
  • 2 από τις ηλεκτρικές συσκευές
  • 2 μεταλλεία - ορυχεία
  • 2 πετρέλαια
  • 2 υγραέριο
  • 1 ξύλο - φελλός
  • 1 πλεκτοβιομηχανία
  • 1 καπνοβιομηχανία
  • 1 υποδήματα
  • 1 δέρμα - γούνα
  • 15 από διάφορους άλλους κλάδους
Στις πρώτες 25 θέσεις των πλέον κερδοφόρων επιχειρήσεων της χώρας το 2011 βρέθηκαν οι: «Μότορ Οϊλ Ελλάς» (177 εκατ. ευρώ), «Ελληνικά Πετρέλαια» (156,8 εκατ. ευρώ), ΜΕΤΚΑ (138,9 εκατ. ευρώ), «Crown Hellas Can» (96,6 εκατ. ευρώ), «Αθηναϊκή Ζυθοποιία» (61,4 εκατ. ευρώ), «Καρέλια Καπνοβιομηχανία» (47,5 εκατ. ευρώ), «Nestle Hellas» (31,5 εκατ. ευρώ), φαρμακοβιομηχανία «Βιανέξ» (30,5 εκατ. ευρώ), «Colgate Palmolive» (23,2 εκατ. ευρώ), «Ελληνική Βιομηχανία Αλουμινίου» (20,7 εκατ. ευρώ), «Σαράντης Γρ.» (20,6 εκατ. ευρώ), «BIC Βιολέξ» (20,4 εκατ. ευρώ), φαρμακοβιομηχανία «Specifar» (17,3 εκατ. ευρώ), «Βιοσάρ Ενεργειακή» (16 εκατ. ευρώ), «Καπνική Μιχαηλίδης» (15,1 εκατ. ευρώ), «Μεταλλοβιομηχανία Αρκαδίας Ρόκας» (13,2 εκατ. ευρώ), «Σόγια Ελλάς» (12,7 εκατ. ευρώ), «Παπαδόπουλος» (12,3 εκατ. ευρώ), «Bayer Hellas» (12,1 εκατ. ευρώ), «Πλαστικά Κρήτης» (11,7 εκατ. ευρώ), «Ρόκας Αιολική ΑΒΕΕ» (11,5 εκατ. ευρώ), «Κραφτ Φουντς Ελλάς» (11,5 εκατ. ευρώ), «L' Oreal Hellas» (11,4 εκατ. ευρώ), «Boehringer Ingelheim Hellas» (10,7 εκατ. ευρώ) και «ΙΜΑΣ ΑΕ Ιμάντες Ελαστικά» (10,6 εκατ. ευρώ).
Η μελέτη εντοπίζει ιδιαίτερα 5 επιχειρήσεις, οι οποίες το 2010 είχαν εμφανίσει αρνητική πορεία και το 2011 μετέτρεψαν τις ζημιές σε κέρδη. Πρόκειται για: την φαρμακευτική «Bayer Hellas» που από ζημιές 9,2 εκατ. ευρώ το 2010 κατέγραψε κέρδη ύψους κάτι παραπάνω από 12,1 εκατ. ευρώ το 2011. Ακολουθεί η «Boehringer Ingelheim Hellas», που παράγει φάρμακα και απορρυπαντικά, η οποία ανέτρεψε τις ζημιές 2,7 εκατ. ευρώ το 2010 με κέρδη 10,7 εκατ. ευρώ το 2011. Οι ιχθυοκαλλιέργειες «Νηρεύς» έκλεισαν το 2010 με ζημιές 39,3 εκατ. ευρώ για να «επιστρέψουν» το 2011 στην κερδοφορία με 10,1 εκατ. ευρώ. Η βιομηχανία ηλεκτρικών συσκευών «BSH» ξεπέρασε τις ζημιές ύψους 1,8 εκατ. ευρώ για να καταγράψει κέρδη 2,3 εκατ. ευρώ το 2011. Τέλος, η γνωστή πολυεθνική «S&B Βιομηχανικά Ορυκτά» αποφάσισε να επιστρέψει στην κερδοφορία, μετατρέποντας ζημιές 5,5 εκατ. ευρώ σε κέρδη 676.000 ευρώ.
Ενδιαφέρον έχουν οι επιδόσεις στο περιθώριο κέρδους. Εκτός από 2 εταιρείες που είχαν σημαντική μεταβολή στον τζίρο, υποδηλώνοντας έσοδα πέρα από την αποκλειστικά επιχειρηματική δραστηριότητα, οι 10 εταιρείες με τα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους το 2011, είναι: ΜΕΤΑΛΛΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΑΡΚΑΔΙΑΣ Χ. ΡΟΚΑΣ ΑΒΕΕ με 169,4%. ΣΟΒΙΜΟ ΕΛΛΑΣ ΑΕ με 124,2%. VISION PRESS ΑΕ με 101,2%. ΥΔΡΟΑΙΟΛΙΚΗ ΚΡΗΤΗΣ ΑΒΕ με 78,8%. ΡΟΚΑΣ ΑΙΟΛΙΚΗ ΑΒΕΕ με 77,8%. ΣΥΡΜΑΤΟΥΡΓΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ ΑΕΒΕ με 76,3%. ΡΟΚΑΣ ΑΙΟΛΙΚΗ ΕΥΒΟΙΑ ΑΒΕΕ με 74,5%. ΝΙΚΗ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ με 73,1%. CROWN HELLAS CAN με 68,9%. ΡΟΚΑΣ ΑΙΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΑΒΕΕ με 66,7%.
Το ύψος των καθαρών κερδών είναι ένα μόνο από τα στοιχεία που συντελούν στη διαμόρφωση συνολικής εικόνας για μια επιχείρηση, αλλά και για τον τρόπο που οι μεγάλες επιχειρήσεις «κινούνται» μέσα στην κρίση και πετυχαίνουν κέρδη. Ο βαθμός βελτίωσης της κερδοφορίας είναι ένα ακόμη. Μεταξύ των επιχειρήσεων που πέτυχαν μεγάλη βελτίωση των κερδών τους είναι οι: ΣΟΒΙΜΟ ΕΛΛΑΣ ΑΕ (τρόφιμα) με ένα ποσοστό 47.152,4% (!!!) το οποίο αντιστοιχεί στην επίτευξη κερδών 10.083.655 ευρώ από μόλις 21.340 κέρδη το 2010. SATIVA ΑΒΕΕ (τρόφιμα) με αύξηση κερδών κατά 4.652,5% καθώς διαμορφώθηκαν στα 124.278 ευρώ από 2.615 ευρώ. ΦΑΚΛΑΡΗ ΑΦΟΙ ΑΕ (τρόφιμα) κατά 4.557,7% με κέρδη 266.142 ευρώ από 5.714 ευρώ. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΑΕ κατά 4.141,1% με κέρδη 1.640.885 ευρώ από 38.690 ευρώ. ΓΕΝΙΚΗ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΗ ΑΕ κατά 3.758,8% με κέρδη1.508.488 ευρώ από 39.092 ευρώ.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Η Σούδα είναι «μαγνήτης» του πολέμου


Αποσπάσματα της ομιλίας του Ελ. Βαγενά, μέλους της ΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ σε εκδήλωση στα Χανιά την περασμένη Τετάρτη με θέμα «Οι εξελίξεις στη Συρία και στη Μέση Ανατολή, ο ρόλος της βάσης της Σούδας και οι θέσεις του ΚΚΕ»
Από κινητοποίηση του λαϊκού κινήματος πέρσι το Μάρτη έξω από τη βάση της Σούδας
Μιλώντας στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Νομαρχιακή Επιτροπή Χανίων του ΚΚΕ, ο Ελισαίος Βαγενάς σημείωσε: «Οι κομμουνιστές θεωρούμε την ταξική πάλη ως την κινητήρια δύναμη κάθε κοινωνικής εξέλιξης! Ωστόσο, δεν πρέπει να αμελούμε πως η ταξική πάλη πρέπει να αντιμετωπίζεται ολοκληρωμένα κι αυτό συμβαίνει σ' εκείνο το βαθμό που παίρνονται υπόψη και τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, των διεθνών εξελίξεων, τα οποία βρίσκονται σε άμεση αλληλεξάρτηση και με τις εξελίξεις στο εσωτερικό της κάθε χώρας.(...)Το έργο μας αυτό δεν είναι, βέβαια, καθόλου εύκολο, γιατί, όπως έγραφε ο Β. Ι. Λένιν, ο ηγέτης της Οχτωβριανής Επανάστασης, της οποίας τα 95 χρόνια θα τιμήσουμε σε λίγες μέρες, στις 7 του Νοέμβρη: "Η άγνοια από μέρους των μαζών του πληθυσμού της εξωτερικής πολιτικής είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από την άγνοια στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής... Η εξαπάτηση των λαϊκών μαζών όσον αφορά τις "υποθέσεις" της εξωτερικής πολιτικής έχει οργανωθεί αριστοτεχνικά (...) Εκατομμύρια αντίτυπα των αστικών εφημερίδων χύνουν παντού το δηλητήριο της απάτης" (Β. Ι. Λένιν. "Η εξωτερική πολιτική της ρωσικής επανάστασης", "Απαντα", τ. 32, σελ. 335).
Σήμερα η επιχείρηση αποβλάκωσης του λαού έχει γίνει ακόμη πιο επιστημονική, απ' ό,τι πριν 95 χρόνια, όταν τα έγραφε αυτά ο Λένιν. Σήμερα, χάρη στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στο Ιντερνετ, ο όγκος της πληροφόρησης και της ιδεολογικο-πολιτικής "πλύσης του εγκεφάλου" λαμβάνει αριστουργηματικά χαρακτηριστικά. Στο σχεδιασμό και εκτέλεση των ιμπεριαλιστικών πολέμων υπάρχει όχι μόνον η στρατιωτική πλευρά, η "επιχειρησιακή" πλευρά, όπως λένε οι στρατιωτικοί, αλλά και πολλές ακόμη. Ανάμεσα σ' αυτές και η πλευρά της πολιτικο-ψυχολογικής προετοιμασίας του λαού για τη συμμετοχή της χώρας σ' έναν τέτοιο, ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για να πειστεί ο λαός για την αναγκαιότητα να στηρίξει τον πόλεμο. Εδώ αξιοποιούνται τόσο τα παλαιότερα "εργαλεία", όπως η επίκληση της "πατρίδας", των "συμφερόντων" της, αλλά και νεότερα. Να θυμίσω ορισμένα:
  • Για να σταματήσει η "εθνοκάθαρση" και για δήθεν "ανθρωπιστικούς λόγους" (μας έλεγαν στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας).
  • "Ενάντια στην τρομοκρατία" και "για να σταματήσουν οι γυναίκες να φοράνε την μπούργκα" (μας έλεγαν στον πόλεμο στο Αφγανιστάν).
  • "Για να μη γίνει χρήση όπλων μαζικής καταστροφής" (στον πόλεμο του Ιράκ).
  • 'Η ακόμη και "για να στηριχθεί η Αραβική Ανοιξη" (μας είπαν στη Λιβύη, αλλά και τώρα με αφορμή τις αιματηρές εξελίξεις και στη Συρία).
Από αντιμπεριαλιστική συγκέντρωση στη Λάρισα που έγινε την Τετάρτη ενάντια στα ΝΑΤΟικά στρατηγεία και την κοινή στρατιωτική άσκηση Ελλάδας - Ισραήλ
Πρόκειται για επιχειρήματα των αστικών κυβερνήσεων και ΜΜΕ, των επιτελείων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που σε μεγάλο βαθμό αναπαράγουν μέσα στα λαϊκά στρώματα και οι διάφορες "αριστερές" δυνάμεις, δηλαδή οι δυνάμεις του οπορτουνισμού.Βέβαια, είναι από τώρα γνωστό πως στα επόμενα χρόνια οι ιμπεριαλιστές θα επικαλεστούν νέα, ευφάνταστα προσχήματα για τις επεμβάσεις και τους πολέμους. Οποιος διαβάσει τη "νέα στρατηγική αντίληψη" του ΝΑΤΟ θα βρει εκεί διάφορα ..."λουλούδια", περί δήθεν "νέων" και "ασύμμετρων απειλών", τα οποία πλέον μπορούν να χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για την επέκταση της δράσης του ΝΑΤΟ, όπως: Κυβερνοεπιθέσεις, πειρατεία, "τρομοκρατία", διάδοση των βαλλιστικών και πυρηνικών όπλων, "ενεργειακή ασφάλεια", κλιματικές αλλαγές, μετανάστευση, έλλειψη νερού κ.ά.
Το Κόμμα μας, τόσο στις περιπτώσεις των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, όσο και στον πρόσφατο της Λιβύης, αλλά και σ' αυτόν που ετοιμάζεται ενάντια σε Συρία - Ιράν, αρνήθηκε με αποφασιστικότητα να αποδεχτεί τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα. Καλούμε τους εργαζόμενους να "μην τσιμπήσουν" στο όποιο "δόλωμα" τους πετάξουν τα παράσιτα οι καπιταλιστές, για να τους σύρουν στους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ομως, για να μην περάσουν αυτά τα σχέδια, πρέπει οι κομμουνιστές, κάθε συνεπής αντιιμπεριαλιστής αγωνιστής, να βοηθήσει, ώστε να κάνουμε "φύλλο και φτερό" τα επιχειρήματα των ιμπεριαλιστών, αλλά και τους φόβους που σπέρνουν. Να δείξουμε τις πραγματικές αιτίες του πολέμου.
Ας αναρωτηθούμε: Είναι δυνατόν οι μονάρχες, οι πρίγκιπες της Σαουδικής Αραβίας και οι διάφοροι εμίρηδες να ενδιαφέρονται για τα δημοκρατικά δικαιώματα των Σύρων; Είναι δυνατόν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, που σφάγιασαν τόσους και τόσους λαούς, να ξημεροβραδιάζονται τώρα με το "άγχος" δήθεν της "αποκατάστασης της δημοκρατίας" στη Συρία; Είναι δυνατόν η τουρκική ηγεσία, που εδώ και κοντά 40 χρόνια κατέχει στρατιωτικά το 40% ενός ανεξάρτητου κράτους-μέλους του ΟΗΕ, της Κύπρου, να αποζητά την ειρήνη και την ευημερία του συριακού λαού;
Οι εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο είναι βαθιές, εκρηκτικές και διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, με τεράστιες συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων, θέτουν συνεχώς και πιο επίμονα τη σχέση καπιταλισμός - κρίση - πόλεμος.
Για τις εξελίξεις στη Συρία
Σαφώς και τα γεγονότα που ξεκίνησαν πριν ενάμισι χρόνο στη Συρία είχαν τη ρίζα τους στο εσωτερικό της χώρας. Στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που βιώνουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Προβλήματα που οξύνθηκαν τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, της συρρίκνωσης των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και εισοδημάτων, που προωθούνται προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης και με στόχο την ενσωμάτωση στη διεθνή καπιταλιστική αγορά.
Σχεδόν ταυτόχρονα, όμως, εκδηλώθηκε και η προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέμβασης στα εσωτερικά της Συρίας από ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ισραήλ, Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία.
Εγινε φανερό πως οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το Ισραήλ ενδιαφέρονταν για την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση του συριακού αστικού καθεστώτος, που αντιτίθεται ανάλογα με τις εξελίξεις στις ιμπεριαλιστικές θέσεις και σχεδιασμούς στην περιοχή και αποτελεί σύμμαχο δυνάμεων στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο κ.α. που συγκρούονται με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ. Ας μην ξεχνάμε πως σήμερα εδάφη της Συρίας είναι κάτω από ξένη (ισραηλινή) κατοχή!
Η αποδυνάμωση αυτού του καθεστώτος ή ακόμη και η ανατροπή του συνδέεται με την προσπάθεια των ΗΠΑ και της ΕΕ να βάλουν εμπόδια στις ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες, της Κίνας και της Ρωσίας, που διατηρούν στενές σχέσεις με Ιράν και Συρία. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι 2 χώρες έχουν βάλει ήδη 3 φορές "βέτο" στον ΟΗΕ ενάντια στη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. Μια τέτοια επέμβαση μπορεί να ανοίξει την "όρεξη" σε ιμπεριαλιστικά σχέδια επίθεσης κατά του Ιράν, με το πρόσχημα του πυρηνικού του προγράμματος. Μπορεί ακόμη να οδηγήσει σε νέους διαμελισμούς κρατών της περιοχής και σε ντόμινο αποσταθεροποίησης και αιματοχυσιών, κάτι που θα φέρει νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.
Σ' αυτές τις συνθήκες το Κόμμα μας συγκεντρώνει την προσοχή στο κύριο, που αυτή τη στιγμή είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι ανάλογες επεμβάσεις στην περιοχή, με τη συμμετοχή μάλιστα και της χώρας μας. Η αντίθεσή μας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, που ξετυλίγεται στη Συρία, ή σε ανάλογη επίθεση στο Ιράν, δεν σημαίνει παραίτηση από την κριτική στάση που διατηρεί τη Κόμμα μας απέναντι στα αστικά καθεστώτα αυτών των χωρών. Οι εξελίξεις στη Συρία είναι υπόθεση του λαού της. Αυτός έχει την ευθύνη να αποφασίσει για την πορεία της χώρας του.
Οι γενικότερες προθέσεις των ιμπεριαλιστών
Οι εξελίξεις αυτές σχετίζονται με γενικότερες αναδιατάξεις στην περιοχή που συνδέονται και με το ιμπεριαλιστικό σχέδιο για τη "Νέα Μέση Ανατολή", με τις αλλαγές που γίνονται στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή, με την προσπάθεια αναδιοργάνωσης του αστικού συστήματος, ώστε να αντιστοιχηθεί στις σημερινές ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας (...)
Η κατάσταση αυτή εκτυλίσσεται σε συνθήκες βαθιάς, συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που αναζητούν κερδοφόρους δρόμους. Χαρακτηρίζεται από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης εντείνονται, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των ενεργειακών δρόμων και μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις, ως συνέχεια των ιμπεριαλιστικών πολέμων που εξαπέλυσαν το προηγούμενο διάστημα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ και της Λιβύης (...).
Η σύγκρουση μπορεί στον έναν ή άλλο βαθμό να "αγκαλιάσει" ολόκληρη την περιοχή (Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, Περσικό κόλπο, Βαλκάνια, Κασπία).
Επιπλέον, όπως είναι γνωστό, η κατάσταση ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου αξιοποιείται για την άμβλυνση των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και τη διοχέτευση κεφαλαίων σε πολεμικές συγκρούσεις.
Ο ρόλος της Σούδας
Στις εξελίξεις που διαδραματίζονται στην περιοχή μας, σημαντικό ρόλο, από την πλευρά των «επιχειρησιακών σχεδιασμών», παίζουν οι στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ σε Ελλάδα και Τουρκία, όπως κι αυτών στη Μ. Ανατολή.
Οι βάσεις αυτές είναι τα εφαλτήρια για την εξαπόλυση των επιθέσεων όταν αυτές βρίσκονται στην ενεργή φάση τους, ενώ όλο το διάστημα (πριν, κατά τη διάρκεια και μετά) χρησιμεύουν για τον ανεφοδιασμό, τη στάθμευση και γενικότερα τη στήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων.
Χωρίς τις βάσεις οι επιχειρήσεις των ιμπεριαλιστών θα αντιμετωπίσουν μεγάλες δυσκολίες, που καταστούν επίφοβα τα αποτελέσματά τους. Θα το σκεφτόντουσαν διπλά και τρίδιπλα οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές να εξαπολύσουν επιθέσεις στηριζόμενοι μόνο στα αεροπλανοφόρα τους, στα στρατηγικά βομβαρδιστικά τους, που μπορούν να πετούν πολλές ώρες, αν δεν υπήρχε η βάση της Σούδας και οι άλλες βάσεις στην περιοχή της Μ. Ανατολής.
Οχι τυχαία το Ιράν, που είναι στη δεδομένη φάση στήριγμα για τη Συρία, δήλωσε πως μια επίθεση κατά της Συρίας θα είναι και επίθεση κατά του Ιράν και πως σε μια τέτοια κατάσταση το Ιράν θα χτυπήσει τις βάσεις των ΗΠΑ στην περιοχή. Η φωτιά που βάζουν οι ιμπεριαλιστές θα πάρει έκταση και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα, για την Κρήτη, είναι μεγάλοι λόγω της εμπλοκής της ελληνικής κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ.
Η Κρήτη και συγκεκριμένα η βάση της Σούδας απέχει από το Ιράν 2.000 χιλιόμετρα (2,5 χιλ. από την Τεχεράνη). Η εμβέλεια των ιρανικών πυραύλων «Σαντζίλ» φτάνει τα 2,5 χιλιάδες χιλιόμετρα. Ρωτάμε: Αξίζει για τα συμφέροντα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων να βρίσκεται ο λαός της Κρήτης κάτω απ' αυτήν την υπαρκτή απειλή;
Η Σούδα κάθε άλλο παρά είναι ο "μαγνήτης" του συναλλάγματος, όπως στρεβλά το παρουσιάζουν ορισμένοι! Η Σούδα είναι ο μαγνήτης του πολέμου, της δυστυχίας, της καταστροφής, των αιματοχυσιών, που θα 'ρθουν αναπόφευκτα, αν δεν ξεσηκωθεί ο λαός μας και οι λαοί της περιοχής μας!
ΟΧΙ στο φόβο και στα ψέματα της υποταγής!
Το ΚΚΕ μπροστά σ' αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις προτάσσει την ανάγκη της πάλης για να μην εμπλακεί η Ελλάδα στο νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Γνωρίζουμε πως εδώ και μήνες συσσωρεύονται δυνάμεις στη Σούδα. Βλέπουμε πως η Ελλάδα πραγματοποιεί τα τελευταία χρόνια, παρά τις αντιδράσεις του ΚΚΕ και μαζικών φορέων, συνεχείς στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ. Μόνο αυτή τη βδομάδα 10 ισραηλινά αεροσκάφη "F16" συμμετέχουν σε άσκηση προσομοίωσης της επίθεσης στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, σε περιοχή της Θεσσαλίας.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να σταυρώσουν τα χέρια μπροστά σ' αυτές τις εξελίξεις! Το αντίθετο! Πρέπει να κινητοποιηθούν! Να απαιτήσουν:
Να κλείσει εδώ και τώρα η βάση της Σούδας και γενικότερα να μη χρησιμοποιηθεί ο εναέριος χώρος, τα εδάφη και οι θάλασσες της χώρας μας για το νέο πόλεμο. Να σταματήσουν τα στρατιωτικά γυμνάσια και γενικότερα η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ. Να μην τηρηθούν οι λεγόμενες "συμβατικές υποχρεώσεις" στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και γενικότερα να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση απ' αυτόν τον επικίνδυνο οργανισμό.
Ο δρόμος της «αριστερής λύσης» και ο πόλεμος
Γνωρίζουμε πως όταν το ΚΚΕ ασκεί κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως μας εγκαλούν για εμπάθεια, για μεροληψία κλπ. Θα είμαστε, λοιπόν, εδώ όσο γίνεται πιο "αντικειμενικοί". Πάρτε υπόψη τα δεδομένα:
Εγινε ή δεν έγινε συνάντηση του κ. Τσίπρα με τους πρεσβευτές και διπλωμάτες των 20 ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών στις παραμονές εκλογών του Ιούνη; Εγινε! Τι ειπώθηκε εκεί;
Η όλη συνάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τους πρεσβευτές των χωρών της G20 έδωσε μια γεύση από το πρόσφατο παρελθόν και θύμισε πολύ τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, που τώρα τελευταία έχουμε απολέσει τα ίχνη του. Τα ίδια σλόγκαν περί "νέας πολυδιάστατης ενεργητικής φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής", οι ίδιες αναφορές στις "διεθνείς πρωτοβουλίες εκδημοκρατισμού του συστήματος των διεθνών σχέσεων" και στην ανάγκη "αναβάθμισης του ρόλου του ΟΗΕ".
Και την ίδια ώρα, ούτε κουβέντα για το ΝΑΤΟ. Τσιμουδιά! Το ΝΑΤΟ που τελευταία συνεδρίασε στο Σικάγο και πήρε νέες επικίνδυνες αποφάσεις επέκτασης της δράσης του, για την καταστολή κάθε δύναμης, κάθε λαού που διεκδικεί να πάρει την τύχη στα χέρια του. Εκκωφαντική ήταν και η σιωπή του κ. Τσίπρα για τη συνεχιζόμενη επέμβαση στη Συρία. Καμία αναφορά, λες και δεν καταστρώνονται αυτήν την περίοδο τα σχέδια στρατιωτικής επέμβασης στην περιοχή. Λες και σ' αυτήν την επέμβαση δεν σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθεί η αμερικανική βάση στη Σούδα, αλλά και γενικότερα τα λιμάνια, ο εναέριος χώρος, οι θάλασσες της χώρας μας! (...)
Καμία λύση, καμία διέξοδο δεν αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβερνητική του πρόταση για τα ζητήματα της ειρήνης και της ασφάλειας!
Η διεθνής εμπειρία δείχνει πως οι δυνάμεις της λεγόμενης αριστεράς συμμετείχαν ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Τέτοιες ήταν οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας όταν γινόταν ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ. Αυτές οι χώρες συμμετείχαν ενεργά! Μάλιστα στις "αριστερές" κυβερνήσεις συμμετείχαν και τα ΚΚ των χωρών αυτών, που σήμερα βρίσκονται στο ευρωπαϊκό οπορτουνιστικό μόρφωμα με τον τίτλο "Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς", μαζί με τον ΣΥΝ.
Η ΕΕ και το ...Νόμπελ Ειρήνης!
Πριν λίγες μέρες δόθηκε το βραβείο του Νόμπελ Ειρήνης στην ΕΕ. Χιλιάδες εργαζόμενοι σ' όλον τον κόσμο ένιωσαν αηδία γι' αυτή την απόφαση. Το Κόμμα μας σημείωσε πως "είναι φρίκη και σαπίλα αυτό το βραβείο και γι' αυτούς που το έδωσαν και για εκείνους που θα το παραλάβουν", θυμίζοντας το ρόλο της ΕΕ στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και στους πιο πρόσφατους.
Τι βγήκε και δήλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι κακώς δόθηκε το βραβείο στην ΕΕ γιατί αυτή "ήταν πλήρως απούσα από τα βασικά μέτωπα αναταραχής στον κόσμο"! και τι ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Η ΕΕ "να γίνει παγκόσμια δύναμη (...) να αποδείξει ότι αξίζει αυτό το Βραβείο"! Δηλαδή από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα!
Εδώ μιλάμε για την ΕΕ που έχει φτιαχτεί από γεννησιμιού της, ως Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (το 1951) κι ως Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) (το 1957), για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου! Για να κάνει αποτελεσματική την εκμετάλλευση των εργαζομένων στις χώρες- μέλη της και τα ευρωπαϊκά μονοπώλια να μπορούν να ανταγωνιστούν τα μονοπώλια άλλων δυνάμεων. Η ΕΕ είναι ένα αντιδραστικό κατασκεύασμα, ένα αρπακτικό, ένας "λύκος" και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά να βάλει ο "λύκος" την "προβιά" και να γενεί "αρνάκι"...
Είναι δυνατόν η ΕΕ, που με τις ντιρεκτίβες και τις αποφάσεις της έχει κατακρεουργήσει τα εργατικά δικαιώματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, που κατέστρεψε, που καταστρέφει τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης, αλλά και της υπαίθρου, που έχει εκτινάξει την ανεργία στο 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, που καταστρέφει σήμερα το μέλλον της συντριπτικής πλειοψηφίας των νέων, να κάνει φιλειρηνική εξωτερική πολιτική;
"Δεν υπάρχει πιο λαθεμένη και πιο επιζήμια ιδέα από την απόσπαση της εξωτερικής πολιτικής από την εσωτερική. Και τον καιρό ακριβώς του πολέμου το τερατώδες λάθος παρόμοιας απόσπασης γίνεται πιο τερατώδες. Ωστόσο η αστική τάξη κάνει τα αδύνατα δυνατά για να εμπνεύσει και να υποστηρίξει αυτή την ιδέα" έγραφε ο Λένιν κι εμείς θα προσθέταμε πως σ' αυτή τη δουλειά η αστική τάξη έχει επιστρατεύσει εδώ στην Ελλάδα και τους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως στην Ευρώπη το λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς!

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΟΙ ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ


Πώς η Ιστορία γίνεται φάρσα ακόμα κι όταν δεν επαναλαμβάνεται
5 Μάρτη 1933: Εκλογές στη Γερμανία, χιτλερικά στρατεύματα έξω από τα γραφεία του ΚΚ
Τη χρονιά που διανύουμε, για το ιστορικό φαινόμενο που έμεινε γνωστό ως «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» γράφτηκαν στο «Ριζοσπάστη» πάμπολλα και εκτενή άρθρα (ακόμα και με τη μορφή του κυριακάτικου ένθετου). Το τελευταίο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (4-5/2012) περιλαμβάνει στην ύλη του επίσης ένα εκτενές και αρκετά κατατοπιστικό άρθρο για το ρόλο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας της περιόδου εκείνης. Σε όλα αυτά, το συγκεκριμένο ιστορικό φαινόμενο (ή πτυχές του) δεν ερμηνεύεται με μεταφυσικούς όρους «καλού» και «κακού», «ικανών και ανίκανων», «συνετών και ασύνετων», δεν αποσπάται η πολιτική από την οικονομία (παρά τη σχετική αυτοτέλεια της πρώτης) ούτε από τα ταξικά συμφέροντα που αυτή εκφράζει. Εξετάζεται δηλαδή η συγκεκριμένη περίοδος, όπως και γενικότερα η Ιστορία του προηγούμενου αιώνα, υπό το πρίσμα της συνεχούς ταξικής πάλης (που άλλοτε οξύνεται κι άλλοτε όχι) κυρίως ανάμεσα στην εργατική τάξη και τη χρηματιστική ολιγαρχία (δηλ. τους εξουσιάζοντες καπιταλιστές την εποχή του ιμπεριαλισμού).
Σε όλες τις αναφερόμενες αναλύσεις γινόταν καθαρό ότι η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» (όπως και κάθε άλλη αστική) ούτε «τέλεια» ήταν, ούτε «η καλύτερη κατάκτηση» που μπορούσε να είχαν τότε τα λαϊκά στρώματα στη Γερμανία. Αντίθετα υπογραμμιζόταν ότι η γέννησή της ήταν μια αναγκαστική προσωρινή υποχώρηση της άρχουσας τάξης (τα μονοπώλια, οι γιούνκερς - καπιταλιστικοποιημένοι πρώην φεουδάρχες μεγαλοκτηματίες που επάνδρωναν και τα επιτελεία των ενόπλων δυνάμεων του κράτους και τα αστικοποιημένα υπολείμματα της αυτοκρατορικής αυλής) απέναντι στον κίνδυνο που εγκυμονούσε το διαφαινόμενο «πάντρεμα» του τότε επαναστατημένου γερμανικού λαού με τις ιδέες του ρωσικού «Κόκκινου Οχτώβρη».


Οι όντως πρωτόγνωρες μέχρι τότε για την εργατική τάξη πολιτικές και συνδικαλιστικές κατακτήσεις που «παραχώρησε» η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», περιορίζονταν συνεχώς, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, για να καταργηθούν πλήρως από τη ναζιστική δικτατορία. Η πρόσκαιρη παραχώρησή τους, σε συνάρτηση με τις κίβδηλες διακηρύξεις περί «κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας», περί «κοινωνικοποιήσεων» και «εργατικού ελέγχου» των επιχειρήσεων αποτέλεσαν το πρόσφορο «τυράκι» στα χέρια της σοσιαλδημοκρατίας για να παραπλανήσει τις μάζες, για να τις «βάλει στη γωνία» καθώς «δεν έπρεπε να χυθεί άλλο γερμανικό αίμα». Κι όταν το «δόλωμα» δεν συγκινούσε τις εξεγερμένες εργατικές μάζες, η (κυβερνώσα πλέον) σοσιαλδημοκρατία δεν επέδειξε κανένα δισταγμό: μπόρεσε κάλλιστα να γίνει το «αιμοβόρικο σκυλί» (Ετσι χαρακτήρισε τον εαυτό του ο σοσιαλδημοκράτης Εμπερτ, μπαίνοντας επικεφαλής των δυνάμεων που κατέπνιξαν στο αίμα την εργατική εξέγερση στο Βερολίνο, το Γενάρη του 1919) κάθε φορά που η περίσταση (βλέπε η χρηματιστική ολιγαρχία) το απαιτούσε και να χύσει το αίμα των Γερμανών εργατών.Στις ίδιες αναλύσεις παραθέτονταν συγκεκριμένα στοιχεία για το πώς το μεγάλο κεφάλαιο σταδιακά έφερε το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα στους κυβερνητικούς θώκους, με την ανοχή της σοσιαλδημοκρατίας και την ενεργή συμβολή των υπόλοιπων αστικών κομμάτων - προγόνων των σημερινών.
Αυθαίρετες ερμηνείες
Η ανάγκη να επανέλθουμε στο θέμα της Βαϊμάρης προκύπτει πέραν των άλλων και από το γεγονός ότι τον τελευταίο μήνα είχαμε ένα νέο «τσουνάμι» δηλώσεων και δημοσιευμάτων, τόσο από πολιτικούς όσο και από ιστορικούς, που ερμηνεύουν αυθαίρετα τη συγκεκριμένη περίοδο, για να εξηγήσουν το ίδιο αυθαίρετα την κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα. Σταχυολογούμε ενδεικτικά:
Στα τέλη του Σεπτέμβρη ο Α. Τσίπρας, στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργάνωσε στο Αμβούργο το Ιδρυμα της εφημερίδας Die Zeit , αφού φρόντισε να τονίσει: «Ελπίζω να διαπιστώσετε ότι δεν είμαι και τόσο επικίνδυνος όσο λένε κάποια ευρωπαϊκά ΜΜΕ», συνέχισε: «Το μνημόνιο είναι το ισοδύναμο της Συνθήκης των Βερσαλιών ή του μεταπολεμικού σχεδίου Μοργκεντάου. Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζουμε στην Ελλάδα είναι η πολιτική του Χούβερ στις ΗΠΑ και του Μπρίνινγκ στη Γερμανία του '30-'33. Και γνωρίζετε πολύ καλά πού οδηγούν αυτές οι πολιτικές». Επισήμανε μάλιστα ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ήδη «τάγματα εφόδου νεοναζιστών στους δρόμους», ενώ περιέγραψε την κατάσταση ως τραγική μεταφορά της κρίσης από την οικονομία στη δημοκρατία και προειδοποίησε για τον κίνδυνο επανάληψης της «Βαϊμάρης» (Βλέπε ηλεκτρονική εφημερίδα new247.gr-29/9/12).
Προς επιβεβαίωση των παραπάνω έσπευσε και ο οικονομικός σύμβουλος της Αγκελα Μέρκελ Πέτερ Μπόφινγκερ.«Μιλώντας στην εφημερίδα Weser-Kurier, ασκεί δριμεία κριτική στην πολιτική λιτότητας που ακολουθούν οι χώρες της Ευρωζώνης, συγκρίνοντάς την μάλιστα με την ολέθρια πολιτική που ακολουθήθηκε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. «Η πολιτική που ασκείται στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, είναι η πολιτική του καγκελαρίου Μπρούνινγκ», τονίζει ο επιφανής Γερμανός οικονομολόγος, παραπέμποντας στη στρατηγική των περικοπών στο κοινωνικό κράτος, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του '30 οδήγησε σε εκτίναξη της ανεργίας και του πληθωρισμού». (Το Ποντίκι, ηλεκτρονική έκδοση 1/10/12).
Στις 4/10/12, ο Α. Σαμαράς, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, ανέφερε ότι η κοινωνία απειλείται ως σύνολο από «λαϊκιστές της άκρας Αριστεράς» και από την άνοδο «ενός ακροδεξιού, θα μπορούσε κανείς να πει φασιστικού, νεοναζιστικού κόμματος». Η κοινωνική συνοχή «κινδυνεύει λόγω της αυξανόμενης ανεργίας όπως στη Γερμανία στο τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» (http:www.tovima.gr/politics/article/?aid=477979).
Την ίδια μέρα έσπευσε να τον συνετίσει και πάλι ο Α. Τσίπρας με την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: «η δημοκρατία της Βαϊμάρης οδηγήθηκε σ΄ αυτό το καταστροφικό αδιέξοδο εξαιτίας της πολιτικής της σκληρής λιτότητας που εφήρμοζε τότε. Σήμερα αυτή την πολιτική της σκληρής λιτότητας την εφαρμόζει ο κ. Σαμαράς. Ας ξέρουμε λοιπόν τι λέμε, ιδίως όταν μιλάμε σε ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης». Ο ίδιος λοιπόν, αν και δεν μιλούσε σε «ευρωπαϊκά ΜΜΕ» ήξερε τουλάχιστον. Ο φασισμός («το καταστροφικό αδιέξοδο» για ποιους άραγε;) δεν ήταν συνειδητή επιλογή των καπιταλιστών, αλλά απόρροια «της σκληρής λιτότητας»! Η ανεργία δεν ήταν αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και της ακολουθούμενης (εξίσου καπιταλιστικής) φάσης ανάπτυξης αλλά της «πολιτικής λιτότητας»!! (Κακούργε Μπρούνινγκ!).
Στο χορό μπήκε και η εφημερίδα «Το Ποντίκι»: «Η Γερμανία του Μεσοπολέμου υπήρξε έργο των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων και συγκεκριμένα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, όπως επίσης και του Κόμματος του Κέντρου και των Φιλελευθέρων. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον άκρατο λαϊκισμό και την ακραία δράση πολιτικών σχηματισμών, όπως των ναζί, των συντηρητικών και των κομμουνιστών» (Ξ.Α. Μπρουντζάκης, «Το Ποντίκι», 11/10/12). (Τα περί «μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων» και περί «ακραίας δράσης» σχολιάζουμε παρακάτω. Το «Κόμμα Φιλελευθέρων» όμως πού υπάρχει στη συγκεκριμένη περίοδο; Προφανώς ο λάτρης της «μετριοπάθειας» εννοεί το «Γερμανικό Λαϊκό Κόμμα» ή το «Δημοκρατικό Κόμμα», που προς το τέλος της Βαϊμάρης μετονομάστηκε σε «Κρατικό Κόμμα» (Staatspartei). Πάντως και τα δύο αυτά προσέτρεξαν ανενδοίαστα να υπερψηφίσουν το «νόμο εξουσιοδότησης» (Ermchtigungsgesetz) στις 23/3/1933, με τον οποίο αναγνωρίστηκε και «δημοκρατικά» η κυβερνητική εξουσία του Χίτλερ. Αυτό όμως δεν είναι «μετριοπάθεια» ή «ακρότητα», παρά ταξική συνέπεια!).
«... Το φάντασμα της Βαϊμάρης προβάλλει στην Ελλάδα. Μελανοχίτωνες και τάγματα εφόδου ήδη σπέρνουν τη βία στους δρόμους της Αθήνας και των χωριών της Ελλάδας» δήλωσε ο κ. Αλέξης Τσίπρας στη γερμανική εφημερίδα Neues Deutschland (Το Βήμα, ηλεκτρονική έκδοση 21/10/12). «Η εμμονή σε υφεσιακές πολιτικές, όπως εκείνες του καγκελάριου Μπρίνινγκ, για να αντιμετωπιστεί η πρωτοφανής για ευρωπαϊκή χώρα σε καιρό ειρήνης πενταετής ύφεση, το μόνο που θα μπορούσε να κάνει είναι να μετατρέψει την αποτυχία σε τραγωδία» προσθέτει ο κ. Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη.
Γιατί τόσος ντόρος;
Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς με βάση τα παραπάνω: Γιατί καταρχάς γίνεται τόσος «ντόρος» για τη Βαϊμάρη; Πόσο γνώριμη στο ελληνικό κοινό είναι η γερμανική ιστορία αυτής της περιόδου; (Ποιος είναι αυτός ο «Μπρίνινγκ»;). Μα ακριβώς επειδή αποτελεί «θολό νερό», μπορείς να κάνεις και το «ψάρεμα» που θέλεις. Ετσι στηριζόμενοι σε μια θολή ιστορική ερμηνεία ο ένας (Α. Σαμαράς) ισχυρίζεται ότι αυτός είναι η λύση για να μην οδηγηθούμε στα «αδιέξοδα» της Βαϊμάρης, ακριβώς δηλαδή ό,τι ισχυρίζεται και ο άλλος (Α. Τσίπρας) για τον εαυτό του όμως. Μα οι πολιτικοί και ιδεολογικοί τους πρόγονοι στη Γερμανία (όπως και στην Ελλάδα του 1936 και του 1967) ήταν αυτοί που είτε κυβερνώντας από κοινού, είτε ως αντιπολιτευόμενα κόμματα στο γερμανικό κοινοβούλιο αλλά με κυβερνητικές θέσεις στα ομόσπονδα κρατίδια, εφάρμοζαν πολιτικές ενίσχυσης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τόσο σε συνθήκες κρίσης, όσο και σε φάσεις ανάκαμψης της οικονομίας.
Σε σχεδόν 14 χρόνια αστικής δημοκρατίας (Βαϊμάρης), τα «επιτεύγματά» τους είναι κοινά: τσάκισμα όχι μόνο επαναστατικών κινημάτων, αλλά ακόμα και τοπικών απεργιακών κινητοποιήσεων, που απέβλεπαν σε μια έστω σχετική βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας, εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων και ταυτόχρονο δυνάμωμα ξανά της χρηματιστικής ολιγαρχίας στη Γερμανία (που η θέση της είχε κλονιστεί από την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και από τη Συνθήκη των Βερσαλιών). Τελικό κοινό τους επίτευγμα είναι ότι μέσα από «δημοκρατικές» κοινοβουλευτικές διαδικασίες άνοιξαν στα μονοπώλια το δρόμο για την «καθαρή» δικτατορία και το νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
«Ψαρεύουν» όμως σε αυτά τα θολά νερά και για έναν ακόμα σοβαρό λόγο: Επειδή τόσο στην Ελλάδα όσο και ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία η Ιστορία του εργατικού επαναστατικού κινήματος όταν δεν αποσιωπάται, «κατακρεουργείται» στο έπακρον και κατασυκοφαντείται με τέτοιο τρόπο ώστε η «δημοκρατία» τους, δηλαδή η εξουσία των μονοπωλίων να εμπεδώνεται ως το μόνο «εφικτό», ακόμα και ως το «λιγότερο κακό». Ετσι θέλουν να φοβίσουν τις μάζες και να πείσουν ότι ο τυχόν ξεσηκωμός του λαού ενάντια στους καταπιεστές του (μέγιστη «ακρότητα»!) το μόνο που μπορεί να φέρει είναι την «εκτροπή», τους πραγματικά «κακούς»!
Πιο καθαρά (αν και όχι τελείως) μας τα λέει ο πολυγραφότατος Βρετανός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Εθνος». Καθότι πιο ωμός, είναι χρήσιμο να παραθέσουμε εκτενές απόσπασμα αυτής της συνέντευξης. Υπογραμμίζουμε βασικά του πολιτικά και ιστορικά συμπεράσματα με τα οποία διαφωνούμε:
Και οι συγκρίσεις με την Ελλάδα
«(Ερώτηση): Πολλοί κάνουν συγκρίσεις της σημερινής Ελλάδας με την περίοδο της Βαϊμάρης. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε αποδεικνύεται το παλιό ευφυολόγημα πως "ηΙστορία διδάσκει ότι δε διδάσκει τίποτα";
- Νομίζω ότι πάντα μπορούμε να διδαχθούμε από την Ιστορία. Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα στην Ευρώπη έχουμε μια γενιά πολιτικών αρχηγών που ξέχασαν την Ιστορία τους. Από αυτή την άποψη το Νόμπελ Ειρήνης που δόθηκε στην ΕΕ ήταν μια σωστή κίνηση γιατί θύμισε σε όλους, τους λόγους ίδρυσης της Ενωσης. Και σίγουρα δεν ιδρύθηκε για να κρατήσει ζωντανές τις τράπεζες. Ιδρύθηκε για σοβαρότερους λόγους, παρόλο που και οι τράπεζες είναι μια σοβαρή υπόθεση. Αλλά τι σημαίνει "ζούμε μια περίοδο Βαϊμάρης"; Είναι ένα "μάθημα" ότι πρέπει να κατεβούμε στους δρόμους να πολεμήσουμε τον φασισμό; `Η το "μάθημα" είναι άλλο; Εγώ βρίσκω ομοιότητες και διαφορές. Το θέμα δεν είναι λοιπόν να κατεβούμε στους δρόμους, γιατί εκεί έτσι κι αλλιώς πέφτει πολύ ξύλο εδώ και καιρό. Ωστόσο: α) πρέπει να πάρουμε υπόψη τον κίνδυνο του φασισμού πολύ σοβαρά β) αν τον πάρουμε στα σοβαρά, θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Ο μόνος λόγος που οι ναζί επικράτησαν στη Γερμανία ήταν επειδή οι υπόλοιπες δυνάμεις αλληλομισούνταν τόσο, όσο δεν μισούσαν τους ναζί. Το γεγονός ότι σήμερα στην Ελλάδα έχουμε μια κυβέρνηση τριών κομμάτων είναι νομίζω θετικό και έτσι πρέπει και τα άλλα κόμματα να το δουν αν ενδιαφέρονται σοβαρά για τη δημοκρατία και όχι απλώς να κάνουν αντιπολίτευση. Η διαφορά πάντως της Ελλάδας με τη Βαϊμάρη είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας έχει χάσει τη νομιμοποίησή του στα μάτια του κόσμου και οι πολιτικοί πρέπει να σκεφτούν σοβαρά πώς θα την ξανακερδίσουν....
(Ερώτηση): Το πολιτικό πρόβλημα πώς θα λυθεί;
- Δεν έχω ακούσει ακόμη έναν πολιτικό να προχωρά σε μια απολογία, να λέει "φταίμε εμείς, συγνώμη". Θα μπορούσαν να ψηφίσουν έναν νόμο για την άρση της ασυλίας όταν πρόκειται για ποινικά αδικήματα. Αυτή η τάξη των πολιτικών που είναι υπεύθυνη για την κρίση και το σημερινό αδιέξοδο μοιάζει να μην έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει». («Εθνος», ηλεκτρονική έκδοση, 24/10/12).
Δε θα σταθούμε στις απόψεις του για την «φιλειρηνική» ένωση των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών (στο «Ριζοσπάστη» έχουν δημοσιευθεί πλήθος ανακοινώσεων που καταγγέλλουν το εν λόγω Νόμπελ «ειρήνης»), ούτε για τους «ανιστόρητους» και «άσχετους με την πραγματικότητα» πολιτικούς, που «ρίχνει νερό σε πολλούς μύλους». Η προτροπή του πάντως να μην κατέβουμε στους δρόμους, αλλά να ενωθούμε όλοι μαζί, μόνο ως επιβεβαίωση για τα όσα γράφονται παραπάνω μπορούν να εκληφθούν. Δίδαγμα λοιπόν της Βαϊμάρης «κάτσε στο σπίτι και να' σαι νομοταγής»!!
Ποιος έφερε τον Χίτλερ;
Ετσι κι αλλιώς το «μίσος αλλήλων» είναι που έφερε την επικράτηση των ναζί!! Ιστορικός του δικού του διαμετρήματος δεν μπορεί να μην ξέρει ότι ακόμα και στο μεταπολεμικό διεθνές δικαστήριο της Νυρεμβέργης ως πρωτεργάτες καταδικάστηκαν και πολλοί εκπρόσωποι μονοπωλιακών ομίλων! Βεβαίως βολεύει αφάνταστα το να βγάζεις από το προσκήνιο τους άρχοντες της οικονομικής εξουσίας (όπως τους έβγαλαν αμέσως από τις φυλακές οι Αγγλοαμερικάνοι λυκοσύμμαχοί τους) για να τους παρουσιάσεις και τώρα όπως και τότε ως «αμόλυντες περιστερές»!
Για τα πάντα φταίνε τα κόμματα και δη αυτά που «αλληλομισούνται»! Καθώς όμως στην περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ένα μόνο κόμμα, το κομμουνιστικό ήταν μόνο του στη μία όχθη του ταξικού χαρακώματος και όλα τα άλλα μαζί στην απέναντι, όσο κι αν ο ίδιος επιμελώς το αποκρύπτει, διαφαίνεται η ταύτιση αν όχι με την αντίληψη των ίσων αποστάσεων από «τα άκρα», τουλάχιστον με αυτή που λέει ότι ο «σεχταρισμός» του ΚΚ Γερμανίας και η θεωρία του περί «σοσιαλφασισμού» είναι αυτή που έφερε το Χίτλερ. Δεν είναι βεβαίως θέμα του παρόντος άρθρου η βαθύτερη μελέτη της τακτικής και στρατηγικής του εν λόγω ΚΚ την περίοδο του Μεσοπολέμου. Επειδή όμως πολλά (ξανα)γράφονται για το ποιος έφερε το Χίτλερ (πέρα από την αστική τάξη), θυμίζουμε εν συντομία, μερικά μόνο αλλά χαρακτηριστικά γεγονότα του 1932, μετά το «συνταγματικό πραξικόπημα» με το οποίο ο Πρόεδρος του Ράιχ Χίντενμπουργκ καθαιρούσε στην ουσία τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του κρατιδίου της Πρωσίας (Πρόκειται για την κυβέρνηση του Οτο Μπράουν, ο οποίος ενώ ήξερε ότι προετοιμαζόταν αυτή η ενέργεια προτίμησε να «πάρει άδεια» (επ' αόριστον τελικά) για να αποφύγει την όποια σύγκρουση), ορίζοντας Επίτροπο γι' αυτήν τον καγκελάριο Φον Πάπεν:
Στις 22/6/1932, κατά τη διαδικασία εκλογής Προεδρείου της τοπικής Βουλής το ΚΚΓ διακήρυττε την προθυμία του να μην θέσει δικούς του υποψήφιους για αυτό το όργανο, αλλά να στηρίξει τους υποψηφίους της σοσιαλδημοκρατίας και του Κέντρου, με μοναδικούς όρους να δοθεί και στο ΓΚΚ η δυνατότητα να μιλάει μέσα από τη γερμανική ραδιοφωνία και να μην εφαρμοστούν στην Πρωσία τα αναγκαστικά διατάγματα του Φον Πάπεν για μείωση των ήδη άθλιων επιδομάτων ανεργίας! Τα δύο αυτά κόμματα απέρριψαν την πρόταση. Μέσα στην τοπική Βουλή το ΚΚΓ υποχώρησε ακόμα περισσότερο δηλώνοντας επίσημα (διά στόματος Βίλχελμ Πικ) ότι παραιτείται των αξιώσεων και ότι θα ψηφίσει τους υποψηφίους των δύο κομμάτων, με την προϋπόθεση ότι θα απέτρεπαν την εκλογή ως Προέδρου ή Αντιπροέδρου οποιουδήποτε υποψηφίου του Εθνικοσοσιαλιστικού (ναζιστικού) ή του Γερμανοεθνικού (εθνικιστικού) Κόμματος. Ούτε καν αυτή η πρόταση δεν υιοθετήθηκε! Ετσι αναδείχθηκε στην Προεδρία της Πρωσικής Βουλής ο φασίστας Κερλ (Kerrl).
Ούτε καν το αίτημα του ΚΚΓ (πάλι μέσω Β. Πικ) να αρθεί η προσωρινή απαγόρευση της κυκλοφορίας των έντυπων οργάνων των σοσιαλδημοκρατών και των κεντρώων («Εμπρός» - Vorwrts και «Λαϊκή Εφημερίδα της Κολωνίας» - KlnerVolkszeitung αντίστοιχα), που είχε επιβάλλει η κεντρική κυβέρνηση δεν υποστηρίχθηκε από αυτούς!
Το «με ποιον θα πας και ποιον θ΄αφήσεις» είχε ήδη αποφασιστεί από αυτά τα κόμματα με κριτήριο το καλόπιασμα των αστών, την «απόσταση από τα άκρα», την «τήρηση της νομιμότητας» και την «πίστη στο Σύνταγμα». Στο Σύνταγμα που έμπασε το Χίτλερ στην καγκελαρία!
Και εφόσον ακόμα και σε τόσο «ανώδυνες» κοινοβουλευτικές διαδικασίες αρνούνταν τη σύμπραξη με το ΚΚ, πώς να υιοθετούσαν την πρόταση του τελευταίου, στις 30/1/1933 για κήρυξη (άκουσον, άκουσον) παγγερμανικής πολιτικής απεργίας, ενάντια στο διορισμό του Χίτλερ στην καγκελαρία με διάταγμα του Χίντενμπουργκ! Κι όμως, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της διορισμένης κυβέρνησης, ήδη από τις πρώτες της συνεδριάσεις, αυτό που φοβόταν ήταν η γενική απεργία! Τον Χίτλερ καθησύχασε όμως ο Γκέρινγκ λέγοντας ότι «κατά τις δικές του διαπιστώσεις, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα δε θα συνέπραττε προς το παρόν σε μια γενική απεργία». Και βγήκε δικαιωμένος! Αλλωστε, το ίδιο ακριβώς πράγμα είχε συμβεί ξανά και έξι μήνες νωρίτερα, στις 20/6/1932!
Αυτών των ιστορικά αδικαίωτων πολιτικών συνεχιστές είναι και οι «ερμηνευτές της Βαϊμάρης» που μας συμβουλεύουν να μην ξεσηκωθούμε αλλά «ενωμένοι» να «κάτσουμε σπίτι»! Από αυτούς και τις απόψεις τους πρέπει να ξεκόψει σύσσωμη η εργατική τάξη της χώρας μας. Αυτοί οι υπερασπιστές της «καθεστηκυίας τάξεως» πρέπει όντως να χάσουν τη νομιμοποίησή τους στα μάτια του κόσμου.

Του
Νίκου ΠΑΓΕΩΡΓΑΚΗ
Ο Νίκος Παπαγεωργάκης, είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Ο Ιωάννης Μεταξάς και το «Κοινωνικό Κράτος»


Εξόριστοι από το καθεστώς του Μεταξά στην Ανάφη
Οι απόγονοι του φασισμού - ναζισμού, της 4ηςΑυγούστου και της δικτατορίας του 1967, η «Χρυσή Αυγή» (ΧΑ), ο ΛΑ.Ο.Σ. κ.ά. πολλές φορές, με ιστορικές αναδρομές σε περιόδους των προγόνων τους, επιδιώκουν να δώσουν στις πολιτικές τους προτάσεις για την «εθνική ανάπτυξη» της χώρας ιστορικό προηγούμενο εφαρμογής και αποτελεσματικότητας.Μια τέτοια αναφορά αναρτήθηκε πρόσφατα στο σάιτ της ΧΑ, με τίτλο: «Η καθιέρωση του κοινωνικού κράτους τότε και η ολοκληρωτική αποδόμησή του σήμερα». Εκτός από το θαυμασμό των φασιστοειδών στον Βίσμαρκ («θεμελιωτής του μοντέρνου κοινωνικού κράτους θεωρείται ο Γερμανός καγκελάριος Οττο φον Βίσμαρκ (1815-1898)»), μεταξύ άλλων αναφέρουν: «Στην πατρίδα μας, πρωτεργάτης του κοινωνικού κράτους υπήρξε ο Ιωάννης Μεταξάς».
Το «κοινωνικό κράτος» και η «κοινωνική μεταρρύθμιση» για τα οποία υπερηφανευόταν ο δικτάτορας, με τα ίδια επιχειρήματα και μέτρα που αράδιασαν στο σάιτ τους οι απόγονοί του είναι: το 8ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις, η λειτουργία του ΙΚΑ, η καταπολέμηση της ανεργίας, η ρύθμιση των αγροτικών χρεών κ.ά.
Η προπαγάνδα της 4ηςΑυγούστου προσπάθησε σταθερά και με χοντροκομμένα ιδεολογήματα, όπως π.χ. «Ελληνικός Πολιτισμός», να δημιουργήσει την εντύπωση ότι εξασφάλισε τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, γιατί ήρθε σε ρήξη με το προηγούμενο διεφθαρμένο καθεστώς, όμως δεν ήταν καμιά ρήξη με το παρελθόν, αλλά η αναγκαία μπροστά στις εξελίξεις συνέχειά του.
Φυλακισμένοι στην Ακροναυπλία στη Μεταξική δικτατορία
Η τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία ήταν η πολιτική έκφραση των συμφερόντων της αστικής τάξης στο επίπεδο της διακυβέρνησης. Ηταν αναγκαιότητα για τη στήριξη και ενίσχυση του ελληνικού καπιταλισμού, στο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού, σε συνθήκες προετοιμασίας του Β΄ Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου, λύνοντας προσωρινά τις ενδοαστικές αντιθέσεις των αστικών «κοινοβουλευτικών» κομμάτων της εποχής που της ανέθεσαν μέσω του κοινοβουλίου την εξουσία.Ο ίδιος ο Μεταξάς, μέσα από ομιλίες του, αρκετές φορές είχε δώσει με σαφήνεια το περιεχόμενο της 4ης Αυγούστου:
«Η αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας και ιδίως διά τας ενδεείς τάξεις».
«Εστηρίξαμεν το αστικόν καθεστώς της Ελλάδος και του εδώσαμεν να εννοήσει ότι το πρώτον καθήκον ενός τιμίου και πραγματικού πατριωτικού αστικού κόσμου, είναι, το να είναι αλληλέγγυος με τους δύο κλάδους, τον κόσμον τον εργατικόν και τον κόσμον τον αγροτικόν και εζητήσαμεν από τους αστούς, από τους βιομήχανους... θυσίας τας οποίας ο αστικός κόσμος μας τας έδωσε προθύμως». (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 104).
Το καθεστώς του Ι. Μεταξά με την προπαγάνδα περί «εθνικής επανάστασης» και «κοινωνικής ευημερίας» εφάρμοσε πλευρές της κεϊνσιανής θεωρίας περί «κρατικής ρύθμισης της καπιταλιστικής οικονομίας», όπως έκαναν τότε διάφορες αστικές κυβερνήσεις, από τον Χίτλερ μέχρι τον Ρούσβελτ (new deal) μετά την οικονομική κρίση 1929 - 1933. Η προσωρινή οικονομική ανάκαμψη του καπιταλισμού μέχρι τη νέα κρίση του το 1939, έδωσε, σε συμφωνία με τους καπιταλιστές, τη δυνατότητα μικροπαραχωρήσεων στους εργαζόμενους, με στόχο τη γενικότερη στήριξη του καπιταλισμού.
Φυλακισμένοι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές στην Ακροναυπλία
Η 4η Αυγούστου ήταν ένα αντικομμουνιστικό, αστικό, ταξικό κράτος. Παρενέβη κατασταλτικά αλλά και με την άμεση ανάληψη από το κράτος ενός μέρους της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης με κρατική κοινωνική πολιτική, με στόχο την ενσωμάτωση στην πολιτική του των λαϊκών στρωμάτων.
Η καθιέρωση του 8ωρου και οι Συλλογικές Συμβάσεις
Στην Ελλάδα, η καθιέρωση του 8ωρου έγινε με το νόμο 2269 το 1920, με τη νομοθετική κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας. Για να εφαρμοστεί σταδιακά χρειάστηκαν οι πολύχρονοι αγώνες των εργατών με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές. Χύθηκε πολύ αίμα στις συγκρούσεις των εργατών με το αστικό κράτος.
Αργότερα, με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) στις 27/6/1932, έγινε η επέκταση και η κωδικοποίηση όλων των διατάξεων που ίσχυαν γι' αυτό μέχρι τότε στους διάφορους κλάδους.
Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν με το βασιλικό διάταγμα 368/24/8/1936 να επεκτείνει την εφαρμογή του και σ' άλλες κατηγορίες μισθωτών.
- Οπως προκύπτει, λοιπόν, δεν είναι αλήθεια ότι ο Μεταξάς καθιέρωσε το 8ωρο, αλλά ότι επέκτεινε την εφαρμογή του. Εκεί, όμως, που επιχειρείται η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας από τη ΧΑ είναι ότι «ο Μεταξάς καθιέρωσε την Κυριακή αργία». Η κυριακάτικη αργία έχει καθιερωθεί από το 1911. Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν να καταργήσει την Κυριακή αργία και το κυριακάτικο μεροκάματο να δίνεται στο κράτος για την «Εθνική Αμυνα».
- Οι ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις ήταν άλλη μια παλιά εργατική διεκδίκηση. Το 1927 είχε υποβληθεί στη Βουλή νομοσχέδιο για την καθιέρωσή τους, όμως η ψήφισή του δεν έγινε λόγω διάλυσης της Βουλής. Αναγκαστικός Νόμος (ΑΝ) περί Συλλογικών Συμβάσεων ψηφίστηκε στη δικτατορία του Γεωρ. Κονδύλη στις 16/1/1935, που κάθε άλλο παρά ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις επέτρεπε. Τον ίδιο χρόνο με τον ΑΝ 539/1935 καθιερώθηκαν και οι άδειες των εργαζομένων με αποδοχές. Αλλο ένα ψέμα του σάιτ των φασιστοειδών: «καθιέρωση αδείας μετ' αποδοχών» από Ι. Μεταξά!
Το συνδικαλιστικό κίνημα επέμενε να διεκδικεί ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις. Ο Μεταξάς, πριν καταργήσει τον κοινοβουλευτισμό (4 Αυγούστου 1936), ετοίμασε νέο νόμο περί υποχρεωτικής διαιτησίας, κάτι ανάλογο με αυτά που γίνονται στις μέρες μας με τις Συλλογικές Συμβάσεις, που προκάλεσε - όπως ήταν επόμενο - θύελλα αντιδράσεων από τα εργατικά σωματεία (Μάης 1936).
Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, οι «συλλογικές συμβάσεις» μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των διορισμένων από τη δικτατορία συνδικαλιστών αποκτούν ισχύ νόμου 2045/7/9/1936 και με τίτλο «κατώτατον όριον μισθών των Ιδιωτικών Υπαλλήλων και ελάχιστον ημερομίσθιον εργατών Βιομηχανίας».
Κάτω από τις συνθήκες που επέβαλε η δικτατορία, της αναγκαστικής διαιτησίας, της απαγόρευσης των απεργιών και της φασιστικοποίησης των συνδικάτων, «αι Εθνικαί Συμβάσεις Εργασίας», όπως τις αποκαλούσε ο Μεταξάς, ήταν καθαρός εμπαιγμός, όπως είναι και τα αντισυστημικά παραμύθια των Χρυσαυγιτών θαυμαστών του.
Οπως σχολιάζουν αναλυτές της περιόδου, η αύξηση των ημερομισθίων κατά τα έτη 1935 - 1940 υπολογίζεται σε 50%. Η ονομαστική δύναμη των μισθών των εργαζομένων ήταν πολύ κάτω από το επίπεδο του 1929, παρά την αύξηση της παραγωγικότητας και την οικονομική ανάπτυξη. (Γ. Τρίμη, «Η κοινωνική πολιτική της τελευταίας οκταετίας», Αθήνα 1947).
Ο Γ. Τρίμης, τέως διευθυντής του υπουργείου Εργασίας, αναφέρει εξάλλου χαρακτηριστικά: «Εάν η ωφελιμότης των συλλογικών συμβάσεων (...) δεν κατέστη έκδηλος τούτο αποδοτέον εις το γεγονός ότι από της 4ης Αυγούστου 1936 ανεστάλησαν αι συνδικαλιστικαί ελευθερίαι». (Γ. Τρίμη, «Αι διεκδικήσεις των εργαζομένων», Αθήναι, 1948, σελ. 29).
Την περίοδο 1936 - 1939, λόγω της οικονομικής ανάκαμψης και των έργων πολεμικής ετοιμασίας, περιορίστηκε η ανεργία, όμως δεν εξαλείφθηκε, όπως διακήρυσσε η προπαγάνδα του καθεστώτος του «πρώτου εργάτου» (Μεταξάς). Ο ίδιος ο δικτάτορας σε λόγο του την Πρωτομαγιά του 1940 σε συγκέντρωση στον Πειραιά, ισχυριζόταν ότι κατόρθωσε να εξαλείψει την ανεργία, ενώ ταυτόχρονα ανέφερε ότι «από τον Οκτώβριον του 1939 έως τον Φεβρουάριον του 1940 έγιναν 135.000 απολύσεις λόγω της κήρυξης του παγκοσμίου πολέμου και την δημιουργημένην ψυχολογίαν». («Τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης Ι. Μεταξά», τόμ. Α', σελ. 222).
Για την καταπολέμηση της ανεργίας, ο Μεταξάς θέσπισε κάτι ανάλογο με τις σημερινές αστικές κυβερνήσεις, το σύστημα της «εκ περιτροπής εργασίας» με τον ΑΝ 2000/1939 και με τον τίτλο «περί λήψεως μέτρων καταπολεμήσεως της ανεργίας». Ο Γ. Τρίμης κάνει για το νόμο αυτό το εξής σχόλιο:
«Το σύστημα της εκ περιτροπής εργασίας (...) είτε υπό την μορφήν του περιορισμού των ωρών της ημερησίας εργασίας, είτε υπό την μορφήν του αριθμού των ημερομισθίων (...) συνηπάγετο πάντοτε την περικοπήν εισοδήματος των εργαζομένων προς συντήρησιν των ανέργων». (Γ. Τρίμη, «Αι διεκδικήσεις των εργαζομένων», Αθήναι, 1948, σελ. 108 - 109).
Οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις και το ΙΚΑ
Μετά από πολύμορφους αγώνες της εργατικής τάξης, για πρώτη φορά το 1922 ψηφίστηκε ο νόμος 2868 για τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις. Με βάση το νόμο αυτό έως το 1929 ιδρύθηκαν τα κλαδικά επαγγελματικά ασφαλιστικά ταμεία διάφορων κλάδων, όπως καπνεργατών, αρτεργατών κ.ά. Με τη συνεχή δε πίεση του συνδικαλιστικού κινήματος, το 1932 η κυβέρνηση Βενιζέλου ψήφισε το νόμο 5733 «περί κοινωνικών ασφαλίσεων». Ο νόμος δεν εφαρμόστηκε, γιατί η κυβέρνηση έπεσε το Μάρτιο του 1933. Το Σεπτέμβριο του 1934, η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος ψήφισε τον 6298 που δεν εφαρμόστηκε λόγω των αντιδράσεων του κεφαλαίου και της όξυνσης των ενδοαστικών αντιθέσεων (κίνημα 1935, πραξικόπημα Γ. Κονδύλη, επαναφορά βασιλείας κ.ά.).
Η εφαρμογή του νόμου της Κοινωνικής Ασφάλισης συνέχισε να είναι βασικό αίτημα των εργατικών αγώνων. Ηταν βασικό αίτημα της προκήρυξης και ετοιμασίας της πανεργατικής απεργίας της 5ηςΑυγούστου και από τις δύο Εργατικές Συνομοσπονδίες. Τι έκανε η κυβέρνηση Μεταξά μπροστά σ' αυτό το αίτημα; Κήρυξε δικτατορία την προηγούμενη μέρα, στις 4 Αυγούστου, με το πρόσχημα της «κομμουνιστικής στάσης».
Τελικά, σε εφαρμογή του 6298/34 ιδρύθηκε το ΙΚΑ την 1/11/1937 και λειτούργησε από 1/12/1937 έως το τέλος του χρόνου σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1938 άρχισε η επέκτασή του στις άλλες πόλεις.
Οι παροχές του συστήματος, αν και πενιχρές και σε μικρό αριθμό εργαζομένων, ήταν μια ανακούφιση που όμως με τη νέα κρίση του 1939 σταμάτησαν, γιατί το σύστημα κατέρρευσε.
Με το πρόσχημα της «Εθνικής Αμυνας», έγινε κάτι ανάλογο με το σημερινό «κούρεμα» των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Η δικτατορία κατάσχεσε, με τη μορφή δανείου προς το κράτος, όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών που έφταναν «τα 850 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα 500 εκατομμύρια ήταν του ΙΚΑ» (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).
Αυτό, όμως, που αποτελεί μια πρωτοτυπία της αστικής διακυβέρνησης της 4ηςΑυγούστου είναι οι παροχές και τα τεράστια για την εποχή χρηματικά ποσά, που διέθεσε το καθεστώς στους διάφορους εργατοπατέρες επικεφαλής των διορισμένων, κρατικοποιημένων, φασιστικοποιημένων συνδικάτων. Ο νόμος 971/1937, εκτός από την ίδρυση του ταμείου συντάξεων των εργατοπατέρων συνδικαλιστών, προέβλεπε την κρατική επιχορήγηση για «στέγασιν και ΕΥΠΡΟΣΩΠΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΝ των επαγγελματικών και εργατικών οργανώσεων». (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).
Οι αγρότες και ο Ι. Μεταξάς
Η δικτατορία διατυμπάνισε ως σταθμό στην ιστορία της ελληνικής γεωργίας και ως λύση του αγροτικού προβλήματος το νόμο 677/14/5/1937, για τη ρύθμιση των αγροτικών χρεών.
Ενώ οι αγρότες πριν τη δικτατορία πάλευαν για διαγραφή όλων των χρεών, με το συγκεκριμένο νόμο έγινε διαγραφή καθυστερούμενων τόκων και μόνο προς τους ιδιώτες πιστωτές, για χρέη συναφθέντα από την 1η Ιανουαρίου 1935 και έδινε τη δυνατότητα νέας εξόφλησης κεφαλαίου σε 12 ετήσιες δόσεις με τόκο 3%.
Ηταν μια σταγόνα στον ωκεανό της οικονομικής καταχρέωσης των φτωχών αγροτών και μια προσπάθεια εξυγίανσης, στήριξης της ελληνικής βιομηχανίας που είχε δυσκολίες από τα ληξιπρόθεσμα χρέη και τα χρωστούμενα τοκοχρεολύσια του εξαθλιωμένου αγροτικού πληθυσμού.
«Δεν είναι συμπτωματικό ότι μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, η εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (ο γιος του ιδιοκτήτη Νικολάου Κανελλόπουλου, Αλέξανδρος, ήταν πρόεδρος της φασιστικής νεολαίας Εθνική Οργάνωσις Νέων (ΕΟΝ) που ήταν κρατική οργάνωση), βρισκόταν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση εξαιτίας των αγροτικών οφειλών, ενώ σε αντίστοιχη θέση βρίσκονταν μηχανολογικές/μηχανουργικές εταιρείες που κατασκεύαζαν γεωργικές μηχανές και εργαλεία». (Κ. Κωστή, «Η οικονομία, 1932-1940», στο ένθετο ΤΑ ΝΕΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ, «ΕΞΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ», σελ. 89).
Οπως παραδέχεται και ο καθηγητής Χρ. Ευελπίδης, τα καλλιεργητικά δάνεια αποτέλεσαν «άντλησιν επί τον πίθον των Δαναΐδων», το τραπεζικό κεφάλαιο προτιμά τα βραχυπρόθεσμα δάνεια που του αποδίδουν με τη μορφή τόκων, τόκων υπερημερίας ασφαλίστρων και προμηθειών 15%. (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 113»).
Η 4η Αυγούστου και η οικονομική ολιγαρχία
Η τετραετία της δικτατορίας ήταν χρυσή εποχή για το μεγάλο κεφάλαιο. Η ένταση της εκμετάλλευσης των δεμένων χειροπόδαρα εργαζομένων, η καπιταλιστική οικονομική αναθέρμανση της περιόδου και η άμεση κρατική παρέμβαση με νέα Δημόσια Εργα πολεμικών προπαρασκευών αύξησαν την καπιταλιστική κερδοφορία.
Τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου - βιομηχανικό, πιστωτικό, εμπορικό - αποκόμισαν τεράστια κέρδη και ταυτόχρονα προχώρησε σημαντικά η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή τους. Οι Αφοί Ηλιάσκοι, μέσω της Τράπεζας Αθηνών, το 1949 ήταν κάτοχοι του 15% όλων των ανώνυμων εταιρειών της χώρας. Η Εθνική Τράπεζα, η Τράπεζα Αθηνών, η Εταιρεία Λιπασμάτων, το Καλυκοποιείο, η «Πάουερ», οι εταιρείες Λαναρά, καπνέμποροι, η ΑΓΕΤ Ηρακλής κ.ά. στήριξαν ανοιχτά τη δικτατορία. Μερικοί κεφαλαιοκράτες και με απαίτησή τους πήραν επίκαιρες κυβερνητικές θέσεις. Π.χ. ο Ανδρέας Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ έγινε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο Κων/νος Ζαβιτσάνος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, έγινε υπουργός Οικονομικών, ο Δημ. Μάξιμος, διευθυντής της Εθνικής, έγινε υπουργός Εσωτερικών, ο Αλέξανδρος Κορυζής, εκτός από υπουργός Υγείας - Πρόνοιας, έγινε πρωθυπουργός μετά το θάνατο του Μεταξά.
Η 4η Αυγούστου, που παρουσιαζόταν σαν «Εθνική Επανάσταση» και κατηγορούσε τα παλιά αστικά κόμματα ως «προδότες», συνέχισε τις διασυνδέσεις του ελληνικού καπιταλισμού με το ξένο κεφάλαιο. Μια από τις πρώτες πράξεις της ήταν η συμφωνία της με τους ομολογιούχους και δανειστές. Η προσφορά του καθεστώτος ήταν να πληρώσει τοκοχρεολύσιο για τα έτη 1935 - 1937 40% από 30% που πλήρωναν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, αργότερα δε το 1940 το τοκοχρεολύσιο έφτασε 43%. Εκανε νέα ανοίγματα για ξένες επενδύσεις, με στόχο «ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, το οποίο θα στηρίζονταν στην αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών». (Κ. Κωστή, ό.π., σελ. 98).
Αυτό που είναι ιστορικά βέβαιο, είναι ότι δεν έγιναν «γεωτρήσεις για άντληση πετρελαίου στο Κατάκολο» που αναφέρει στο εν λόγω σάιτ η ΧΑ, αλλά έρευνες για εντοπισμό πετρελαίου και εκμετάλλευσης υδροηλεκτρικών λιγνιτικών και άλλων ενεργειακών αποθεμάτων.
Η κυβέρνηση, όμως, βρέθηκε μπροστά σε δυσκολίες για την εξασφάλιση ξένων επενδύσεων από τις χώρες που είχε σχέσεις (Αγγλία, Γερμανία). Μπορεί γι' αυτό να μην κατάφερε τελικά να βγάλει πετρέλαιο, όμως έβγαλε στο σφυρί την εκμετάλλευση των νερών του Αχελώου. Με σύμβαση του ελληνικού κράτους και των αμερικανικών εταιρειών Hugh Cooper και Chemical.co.corporation που κυρώθηκε με τον ΑΝ 2220 του 1940 ίσχυε ειδικό καθεστώς προστασίας και προνομίων για τις εταιρείες. Εκτός από την αποκλειστική εκμετάλλευση του ποταμού Αχελώου και των παραποτάμων του, τους δινόταν η δυνατότητα ίδρυσης διάφορων άλλων βιομηχανιών και εκμεταλλεύσεων, όπου οι εγκαταστάσεις τους δεν επιτρεπόταν να περιέλθουν στην κυριότητα του κράτους πριν το έτος 2010 που έληγε η σύμβαση και που μπορούσε μονομερώς να φτάσει με παράταση έως το 2035. Παρά την κύρωσή της, η συμφωνία δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί λόγω του πολέμου.
Ενα συμπέρασμα
Τα παραμύθια της «Χρυσής Αυγής» για το εθνικό και κοινωνικό έργο του Ι. Μεταξά, της δικτατορίας του 1967, το έργο του Χίτλερ, το εθνικό έργο των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχή κ.ά. δεν έχουν στόχο την καταγραφή της «Χρυσής Αυγής» σαν μιας γραφικής νοσταλγικής φασιστικής πολιτικής δύναμης της χώρας μας.
Η «Χρυσή Αυγή», κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος, με αυτές τις ιστορικές αναφορές επιδιώκει να αναδείξει ότι η πολιτική της πρόταση έχει ιστορικό παρελθόν. Αναδείχνει τα «επιτεύγματα» του αστικού κράτους στις περιόδους που χτυπήθηκε το κομμουνιστικό και το εργατικό κίνημα και που παραμερίστηκαν από τις «υγιείς εθνικές δυνάμεις» τα «προδοτικά κεφαλαιοκρατικά» αστικά κόμματα, που έφεραν την «ηθική, κοινωνική και οικονομική κατάρρευση».
Στοχεύει τελικά σε δύο αλληλοτροφοδοτούμενες κατευθύνσεις: Να ενισχύσει την επιρροή της σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα μπολιάζοντάς τα με αντιδραστικές ιδέες, περιτυλιγμένες με δήθεν αντιπλουτοκρατική γραμμή. Να στείλει μήνυμα σε τμήματα της αστικής τάξης, τα οποία δυσανασχετούν ή αντιτάσσονται στα μείγματα διαχείρισης της κρίσης, ότι διαθέτει τα προσόντα και τα ιστορικά εχέγγυα να της ανατεθεί από το κεφάλαιο να βγάλει το αστικό σύστημα από πιθανές νέες δυσκολίες διαχείρισής του. Και ότι αυτό το μπορεί πολύ καλύτερα από τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, όπως το μπόρεσαν οι Μεταξάς - Παπαδόπουλος ή το προσπάθησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, και αυτά πρόγονοί της.

Του
Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ*
*Ο Διονύσης Αρβανιτάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας της