ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ

Τρίτη 31 Μάη 2011

Σελ. /40

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Συγκεντρώσεις «αγανακτισμένων» σε πολλές πόλεις της χώρας

Από τη συγκέντρωση της Κυριακής στο Σύνταγμα

Eurokinissi

Για 5η μέρα προχτές Κυριακή, συνεχίστηκαν οι συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις της χώρας ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης από αυτοπροσδιοριζόμενους ως «αγανακτισμένοι πολίτες». Προχτές, οι συγκεντρώσεις έγιναν στο πλαίσιο πανευρωπαϊκού καλέσματος. Ετσι, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλο, Ηγουμενίτσα, Ρόδο, Κρήτη, Καλάβρυτα, συγκεντρώθηκε αρκετός κόσμος από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ. Η κινητοποίηση της Κυριακής ήταν πανευρωπαϊκή και χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στις πρωτεύουσες 26 χωρών (Ισπανία, Ουγγαρία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Μ. Βρετανία κ.ά.). Να σημειώσουμε ότι οι συγκεντρώσεις διοργανώνονται μέσω του Facebook. Οι συγκεντρώσεις συνεχίστηκαν και χτες για 6η μέρα σε πολλές πόλεις της χώρας.Προχτές, στο Σύνταγμα, που έγινε και η πιο μαζική τέτοια συγκέντρωση απ' όλες τις άλλες μέρες, ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται μετά τις 6.30 το απόγευμα και μέχρι το βράδυ η πλατεία, καθώς και γύρω δρόμοι είχαν γεμίσει. Από τις προηγούμενες μέρες έχουν στηθεί αρκετές σκηνές μέσα στις οποίες μένουν τη νύχτα. Μπροστά στη Βουλή, οι οργανωτές είχαν αναρτήσει γράμματα που σχημάτιζαν τη λέξη «φτώχεια». Το πανό που γράφει «ουστ!» αναρτήθηκε και προχτές από κάποια «Κίνηση». Υπήρχαν πικέτες που έγραφαν «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε». Πολύ πιο πίσω, στα κάγκελα της πλατείας, ένα πανό έγραφε «άρση ασυλίας, παύση μνημονίου, αλλαγή Συντάγματος, παράνομο χρέος, δημοψήφισμα». Μπροστά στη Βουλή, ο κόσμος φώναζε τα γνωστά συνθήματα «πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω» και «Κλέφτες - κλέφτες». Νέοι, πολλοί μεσήλικες, ζευγάρια με τα παιδιά τους, ακόμα και ηλικιωμένοι, στέκονταν, περπατούσαν, μιλούσαν μεταξύ τους. «Ερχομαι εδώ με το παιδί, μου αρέσει γιατί είναι έξω από κόμματα και δεν υπάρχει βία», έλεγαν κάποιοι. «Μα βία δεν είναι η φτώχεια, βία δεν είναι να δουλεύεις τόσες ώρες και να μην σου φτάνουν τα λεφτά;», απαντούσαν κάποιοι άλλοι...
Σε συζητήσεις ανάμεσα σε κόσμο κυριαρχούσε το θέμα για «ειρηνική εξέγερση, ειρηνική επανάσταση». Αλλο ένα θέμα που κυριαρχούσε είναι οι ευθύνες των βουλευτών. «Για την κατάσταση που υπάρχει φταίνε και οι 300 βουλευτές», έλεγαν κάποιοι συγκεντρωμένοι. Αλλοι έλεγαν: «Πρέπει να τους σύρουμε στα δικαστήρια». Αλλοι μιλούσαν για «μια ωραία κινητοποίηση, μια πολύ ωραία πρωτοβουλία που δεν πρέπει να μείνει μόνο ως πρωτοβουλία, να πάει παρακάτω», χωρίς όμως να ακούγονται συγκεκριμένες προτάσεις. Σε άλλο χώρο της συγκέντρωσης μια παρέα νέων έλεγε: «Πρέπει να τα σπάσουμε και να τα κάψουμε όλα, μόνο αυτό τους αξίζει». Σε μια άλλη παρέα κάποιοι έλεγαν: «Δε θέλουμε κάποια κομματική ταυτότητα. Δε θέλουμε να είμαστε κάτω από το πανό κανενός κόμματος, κανενός συνδικαλιστικού φορέα. Είδαμε και αυτοί πώς τα κάνανε».
Το ξέσπασμα που συνεχίζεται εδώ και μέρες δείχνει την έντονη δυσαρέσκεια και την οργή των συγκεντρωμένων απέναντι στην κατάσταση που αντιμετωπίζουν. Ενα ξέσπασμα, που δεν έχει ενιαίες προσεγγίσεις, πολύ περισσότερο δε συνειδητοποιεί τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια, την εξουσία τους και ότι αυτούς υπηρετεί η πολιτική που τους κάνει τη ζωή κόλαση και τα κόμματα που την εφαρμόζουν. Και που μόνο με ριζικές αλλαγές μπορεί πραγματικά να υπάρξει διέξοδος στα προβλήματα των εργατικών λαϊκών οικογενειών. Δεν έχει θιχτεί, μέχρι τώρα, η πραγματική αιτία της τραγικής κατάστασης που αντιμετωπίζει ο λαός, που είναι το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, η πολιτική των αστικών κομμάτων, η καπιταλιστική οικονομική κρίση και οι αιτίες της.
Στην πλατεία διεξάγονταν συνελεύσεις, ψηφοφορίες και τοποθετήσεις για διάφορα θέματα. Υπάρχουν ομάδες που μπορεί κάποιος αν θέλει να δηλώσει στη Γραμματεία ότι θέλει να συμμετέχει, όπως ομάδες καθαρισμού, περιφρούρησης, επικοινωνίας, προεργασίας για διάφορα θέματα κ.ά. Οπως σημειώνεται μάλιστα στο ψήφισμα της «λαϊκής συνέλευσης»: «Εδώ θα διαμορφώσουμε όλα τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας. Να φύγουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ». Ομως και εδώ δεν ακούγεται τίποτα για την πραγματική αιτία της τραγικής κατάστασης που αντιμετωπίζει ο λαός, που είναι το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, η πολιτική των αστικών κομμάτων, η καπιταλιστική οικονομική κρίση. Πολύ περισσότερο, τι πρέπει να έρθει όταν φύγουν αυτοί που μας έφεραν εδώ με το μνημόνιο. Δηλαδή, μια άλλη κυβέρνηση με άθικτη την ιδιοκτησία και την εξουσία των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Στη Θεσσαλονίκη, οι «Αγανακτισμένοι» έχουν ήδη προχωρήσει στη σύσταση θεματικών ομάδων, αλλά και ομάδων εργασίας. Οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν και τις επόμενες μέρες.

    

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. - ΣΥΝ - ΔΗΜΑΡ

Λιβανίζουν το «ακομμάτιστο» επειδή τους βολεύει

Αποκαλυπτικές οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου και των άλλων πολιτικών αρχηγών

«Σαφώς και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από αυτά τα κινήματα, στο βαθμό που είναι αυθόρμητα, αυθεντικά και δεν καπελώνονται από κομματικές ταμπέλες και κομματικές ή άλλου είδους ιδεολογίες, παρατάξεις ή συμφέροντα»!
Με τα λόγια αυτά σχολίασε χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Πεταλωτής, το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων», αποκαλύπτοντας την εχθρότητα του αστικού πολιτικού συστήματος προς το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, και την επιδίωξη να καλλιεργήσει αντιθέσεις ανάμεσα σε μια δράση που εκφράζει δυσαρέσκεια στην πολιτική της κυβέρνησης και στο ταξικό κίνημα που την αντιπαλεύει, φοβούμενος την επίδρασή του σ' αυτούς που κινητοποιούνται «αυθόρμητα».
Ο Γ. Πεταλωτής είπε πως «είναι η δική μας κυβέρνηση η οποία παρακινούσε τους πολίτες να είναι ενεργοί πολίτες», ενώ συμπλήρωσε ότι η κυβέρνηση συμπάσχει αφού αντιλαμβάνεται «την πολύ μεγάλη αγωνία των πολιτών» και γνωρίζει ότι «βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα μιας κρίσης, της οποίας οι συνέπειες είναι ένα μέρος της καθημερινότητας του απλού Ελληνα πολίτη». Επιπρόσθετα, είπε ότι «ο κόσμος έχει δικαίωμα να εκφράζει την βούλησή του και μάλιστα μέσα από τέτοιες κινήσεις που είναι ειρηνικές και αμφισβητούν συλλήβδην το πολιτικό σύστημα».
Τέλος, ζήτησε να πυκνώσουν τέτοιες κινητοποιήσεις, υποδεικνύοντας και το περιεχόμενό τους. Οπως είπε, «εάν είχαμε τέτοια κινήματα πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα που ακόμη αποτελούν τροχοπέδη για την πρόοδο και την ανάπτυξη, όπως είναι η γραφειοκρατία, ο κρατικός μηχανισμός, η στρεβλή οικονομία, η έλλειψη κοινωνικού κράτους στο επίπεδο τουλάχιστον που είναι αναγκαίο (!), εάν πραγματικά αυτά τα κινήματα στόχευαν και πιο συγκεκριμένα σε τέτοιου είδους ανάγκες, θα ήταν ακόμη πιο χρήσιμο και για μας, προκειμένου να ωθούμαστε και να παρακινούμαστε στις προτεραιότητες που έχουμε θέσει και θέτουμε ως κυβέρνηση»! Κοροϊδεύει, δηλαδή, ο κύριος κυβερνητικός εκπρόσωπος...
Βολικά για την πολιτική της ΝΔ ερμήνευσε και ο Αντ. Σαμαράς τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και αλλού, λέγοντας: «Αλλαγή πολιτικής και αξιοπρέπεια. Αυτό ζητούν οι συμπολίτες μας που μαζεύονται πια στις πλατείες. Ας τους αφουγκραστούμε! Το κίνημά τους είναι ειρηνικό, ακομμάτιστο, ενωτικό και πανεθνικό. Κρατάνε ελληνικές σημαίες. Οπως πάντα ο λαός στις δύσκολες στιγμές του, πυκνώνει τις τάξεις του γύρω από τη σημαία του που εκφράζει ενότητα και αγώνα».
Από την πλευρά του ΛΑ.Ο.Σ., ο Γ. Καρατζαφέρης εστίασε σκόπιμα στον κίνδυνο της προβοκάτσιας για να πλέξει σενάρια τρομοκράτησης του λαού και συνολικά του οργανωμένου κινήματος. Οπως είπε, «μπορεί στις εκδηλώσεις αυτές, να παρεισφρήσουν διάφοροι προβοκάτορες και να έχουμε περίεργες εξελίξεις (...) Το 1973, που συνοδευόταν με όλη την αγνότητα των νεανικών μας χρόνων, μπήκαν μέσα οι προβοκάτορες, έκαναν ό,τι έκαναν, με συνέπεια να βγει μετά ο Ιωαννίδης και ό,τι χειρότερο ακολούθησε μετά στην Ελλάδα». Μάλλον ξέρει από πρώτο χέρι αυτή τη δουλειά, φαίνεται πως την έμαθε την περίοδο που αναφέρεται σε «προβοκάτσιες».
Ο Αλ. Τσίπρας, για μια ακόμη φορά, προσάρμοσε τις κινητοποιήσεις αυτές στα μέτρα του χώρου του, λέγοντας ότι «δεν εντάσσεται σε πανό κομμάτων, οργανώσεων ή συνδικάτων και επίσης έχει παλλαϊκά χαρακτηριστικά (...) Είναι ένα κίνημα ελπιδοφόρο, μια εκδήλωση της λαϊκής αγανάκτησης». Τέλος, ο Φ. Κουβέλης δήλωσε πως «οι πολίτες διεκδικούν την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος και όχι του κομματικού».

    

Σελ. /40     

Copyright © 1997-2011 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το «κίνημα στις πλατείες»

Οι κινητοποιήσεις στις πλατείες είναι μια μορφή έκφρασης αγανάκτησης, δυσαρέσκειας λαϊκών ανθρώπων, νεολαίας, που ως τώρα, οι περισσότεροι, δε συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις. Αντιδρούν μ' αυτή τη μορφή, κάτω από τις οξύτατες συνέπειες στη ζωή της λαϊκής οικογένειας λόγω της ανελέητης καθολικής επίθεσης που δέχεται από την κυρίαρχη πολιτική, και καλώς κινητοποιούνται. Μια πολιτική, στην οποία, ανεξάρτητα από το βαθμό συνειδητοποίησης των πραγματικών αιτιών εφαρμογής της από τους συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις, εκφράζουν μ' αυτή τη δράση μια μορφή αντίθεσης. Που εφαρμόζεται προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, γεγονός που καταστρέφει το λαό, τη νεολαία. Αυτό που κατά κόρον προβάλλεται από τα αστικά ΜΜΕ για τις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις είναι η μορφή και ο τρόπος οργάνωσης. Δεν υπάρχει, λένε, καμιά οργανωμένη δύναμη πίσω απ' αυτές, υπάρχει «αυτοοργάνωση», γίνονται από τα μπλογκς και το ίντερνετ, είναι «αυθόρμητες» και γι' αυτό «αυθεντικές».
Το ΚΚΕ χρόνια τώρα λέει ότι ο λαός πρέπει να πάρει την υπόθεση της πάλης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής στα χέρια του. Να οργανωθεί στο δικό του κίνημα, που διεκδικώντας την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, την εξουσία των μονοπωλίων. Σε ένα τέτοιο κίνημα πάντα θα υπάρχει λαϊκή πρωτοβουλία, αυτενέργεια, θα συνδυάζει το συνειδητό με το αυθόρμητο. Για παράδειγμα, όλη η προηγούμενη δράση του, ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του μετωπικού σχήματος ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ για την οργάνωση πολύμορφων κινητοποιήσεων απόκρουσης των άγριων αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων, και την ανάδειξη της διεξόδου με την παλλαϊκή πάλη κόντρα σ' αυτή την πολιτική ως την ανατροπή της, που επίσης συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, έχει επίδραση σ' αυτές τις κινητοποιήσεις.

 Τα αστικά επιτελεία, προβάλλοντας αυτήν τη δράση ως «γνήσιο κίνημα», αναδεικνύουν ότι κανείς δεν προέβαλε οποιαδήποτε ιδεολογία, ότι απέδειξαν πως η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ. Δηλαδή, προβάλλοντας αυτά τα στοιχεία, καλλιεργούν την αντιπαράθεση με το οργανωμένο λαϊκό - ταξικό κίνημα. Οσοι συγκεντρώνονται στις πλατείες έχουν πολιτικές επιλογές, συζητούν πολιτικές επιλογές (το να φύγει το μνημόνιο και αυτοί που το έφεραν τι είναι;), έχουν ιδεολογικές επιλογές που αντιστοιχούν στις πολιτικές επιλογές τους, ανεξάρτητα από το βάθος αυτών των επιλογών, είναι άνθρωποι που έχουν στηρίξει χρόνια κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα και χτυπιέται η ζωή τους από τις πολιτικές επιλογές αυτών των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα, ανεξάρτητα αν ήταν ή δεν ήταν, ή δεν αισθάνονται ενταγμένοι σε ένα κόμμα. Αλλωστε, η κινητοποίηση είναι μια πολιτική επιλογή.

Γιατί, όμως, τα αστικά ΜΜΕ καλλιεργούν την αντίθεση αυτών των κινητοποιήσεων με το οργανωμένο ταξικό πολιτικό κίνημα; Γιατί αυτό το κίνημα μπορεί να λέει κάτω το μνημόνιο και να φύγουν αυτοί που το έφεραν, αλλά το τι θα γίνει μετά, πώς θα λυθούν τα προβλήματά τους, ποια η διέξοδος, εδώ έχουν κενό. Δεν έχουν σαφή πολιτικό στόχο εναντίωσης στα μονοπώλια, στην πολιτική που τα ενισχύει, στην ΕΕ, ως υπαίτιους για τα βάσανα του λαού. Ξέρουν, επίσης, ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν στις πλατείες δεν έχουν εμπειρία από εργατικούς - κοινωνικούς αγώνες. Είναι, όμως, λαϊκά στρώματα που δείχνουν τάσεις χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική, αποφασίζουν να κινητοποιηθούν, ενώ μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν με ανοχή την επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου απ' αυτήν την πολιτική.

Ξέρουν ότι αυτοί οι λαϊκοί άνθρωποι, οι νέοι, μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να συναντηθούν, να αποκτήσουν δεσμούς με το λαϊκό κίνημα, με το οποίο τους καλλιεργούν αντιπαράθεση. Και σε μια πορεία να συναντηθούν με το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ. Ξέρουν ακόμα καλά ότι τα συνθήματα της απειθαρχίας και της ανυπακοής δημιούργησαν προϋποθέσεις για λαϊκή αυτενέργεια και κινητοποίηση. Γι' αυτό η αστική τάξη και τα επιτελεία της παρεμβαίνουν προληπτικά, προσπαθώντας να υπερτονίσουν στις λαϊκές συνειδήσεις τις δεδομένες διαφορές ανάμεσα στην οργανωμένη ταξική πάλη, από τη μια, και τα «ακομμάτιστα» και «αυθόρμητα» ξεσπάσματα, από την άλλη. Για να δημιουργούν συνθήκες χειραγώγησης, εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές. Ενας αγώνας με τέτοιο περιεχόμενο εύκολα ενσωματώνεται, γεγονός που συντελεί στο να απογοητεύεται η πλειοψηφία όσων τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στους δρόμους.

Το παράδειγμα της Ισπανίας δημιουργεί τέτοιους προβληματισμούς, όπου, στις τοπικές εκλογές, οι ηγέτες του αντίστοιχου κινήματος καλλιεργούσαν την «αποχή». Βολικό για το σύστημα. Δεν είχαν πολιτική στόχευση τέτοια που να χτυπούν τον αντίπαλο. Βεβαίως, το ενδεχόμενο μιας τέτοιας κατάληξης αυτής της δράσης θα είναι μια εμπειρία η οποία στη συνέχεια μπορεί να μετατραπεί σε συνειδητή πολιτική πάλη. Ολα τα παραπάνω πρέπει να προβληματίσουν στο πώς δε θα τους εγκλωβίσουν στο αστικό πολιτικό σύστημα αυτοί που έγιναν δήθεν φίλοι τους, όπως τα διάφορα αστικά επιτελεία.

Με τους λαϊκούς ανθρώπους που κινητοποιούνται μ' αυτές τις μορφές μπορούμε και πρέπει να συναντηθούμε. Να βοηθήσουμε να κατανοήσουν ότι η διέξοδος στα προβλήματά τους βρίσκεται στην κοινή λαϊκή πάλη ενάντια στην πολιτική των μεγαλοεπιχειρηματιών και των κομμάτων τους. Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα προσεγγίζουν τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη με διάθεση ενιαίας συσπείρωσης και πάλης, με στόχευση τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων και του λαού, ο οποίος είναι ταξικός και πολιτικός: Είναι η εξουσία των μονοπωλίων, τα κόμματα και οι μηχανισμοί της πλουτοκρατίας, που κλιμακώνουν σήμερα την αντιλαϊκή επίθεση.