Τρίτη 5 Απρίλη 2011 |  |
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Η απαιτητικότητα πρέπει να είναι στο πώς εμείς βαδίζουμε, από εκεί θα κριθούν και τα αποτελέσματα
Εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην 1η Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής
 Eurokinissi |
Αλλά να διαμορφωθεί ενιαία Οργάνωση όπου όλες οι ΚΟΒ, ανεξαρτήτως μεγέθους, σύνθεσης ή πού βρίσκονται, να έχουν στο νου τους τα βασικά και ενιαία καθήκοντα της Αττικής και τη δική τους συνεισφορά. Οπωσδήποτε, παίρνοντας υπόψη ότι βασικό καθήκον που θέτει το Κόμμα, σε σχέση με την αναδιάταξη των δυνάμεων και την ανασύνταξη του κινήματος, είναι η κομματική οικοδόμηση στα εργοστάσια, στη βιομηχανία, στους τόπους δουλειάς κλπ. και η ενίσχυση της ΚΝΕ, η κνίτικη οικοδόμηση.
Η ενιαία Οργάνωση δεν υπηρετεί στενά έναν οργανωτικό στόχο. Η ανάπτυξη της κομματικής οικοδόμησης με ποιοτικούς δείκτες και με ουσιαστικούς ρυθμούς σημαίνει ότι έχει ανέβει η παρέμβαση του Κόμματος στο κίνημα, έχουμε συμβάλει, όσο γίνεται δυνατό και εξαρτάται από εμάς, την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, την ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση κλπ., στην αλλαγή συσχετισμών δύναμης.
 Eurokinissi |
Κομματική οικοδόμηση και στρατολογία
Αναμφισβήτητα, το κεντρικό ζήτημα είναι ότι πρέπει να οικοδομήσουμε στις βιομηχανικές μονάδες. Και πρέπει, σύντροφοι, να γίνει κατανοητό σε όλη την Οργάνωση, και στις Εδαφικές - που δε γίνεται όσο πρέπει κατανοητό - γιατί θέλουμε να οικοδομήσουμε στα εργοστάσια. Εντάξει, υπάρχει η πασιφανής εξήγηση: Η εργατική τάξη είναι η πρωτοπόρα επαναστατική δύναμη. Εκεί πέρα γίνεται κατανοητή η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, εκεί πονάει περισσότερο η ταξική πάλη το σύστημα, εκεί μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα η κοινωνικοποίηση, ο εργατικός έλεγχος και αυτό που λέμε ότι κριτήριο για την ανάπτυξη είναι οι ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος. Μπορούν να το καταλάβουν πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο χώρο, αντικειμενικά. |
Εχει επίσης σημασία, για ειδικούς λόγους, η άνοδος της ευθύνης όλων των Οργανώσεων - πρακτικά ισχύει πιο πολύ για τις Εδαφικές - στην οικοδόμηση στα σχολεία, ιδιαίτερα στις λαϊκές περιοχές. Ξέρουμε ποιες περιοχές της Αττικής είναι περιοχές που είναι πιο συγκεντρωμένα τα εργατικά λαϊκά στρώματα και δεν είναι δυνατόν να έχουμε τόσο λίγες δυνάμεις στα σχολεία. Δε θα κάνουμε εδώ υποδείξεις, αλλά αυτοί οι στόχοι δεν είναι στο κέντρο βάρους της κάθε ΚΟΒ. Θα μου πεις, κάθε ΚΟΒ μπορεί να στρατολογήσει κλωστοϋφαντουργούς, του ιματισμού, του φαρμάκου κλπ.; Οχι. Αλλά αυτό που λέμε, ότι και στις Εδαφικές Αχτίδες, όταν λέμε «καλημέρα» σε έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα - πρώτα να ενδιαφερόμαστε πού δουλεύει και αν είναι συνδικαλισμένος. Αυτό, σύντροφοι, δε γίνεται. Στις Οργανώσεις τις Εδαφικές, όπου ακόμα μεγάλο ποσοστό μελών του Κόμματος είναι οργανωμένο στον τόπο κατοικίας, δεν είναι αυτονόητο ότι δουλεύει έτσι. Μπορώ να σας πω ότι έχει χρόνια επαφή με κάποιους και αν δε δουλεύουν στον ίδιο το χώρο της συνοικίας δεν ξέρει πού δουλεύουν. Αυτό το ψάξιμο, δηλαδή, δε γίνεται, δεν είναι μέσα στον προσανατολισμό. Αυτό δε λύνεται σε ένα μήνα. Αλλά ο καθοδηγητής που πάει στην ΚΟΒ, θα πρέπει να έχει το ζήτημα αυτό ως «ένα το κρατούμενο». Γιατί όλα τα άλλα μετά, σύντροφοι, θα μείνουν στον αέρα. Γιατί όταν σε ένα χώρο δεν έχεις κανέναν μέσα, πώς θα μπεις; Εντάξει, θα πας και απ' έξω, θα τη στήσεις και απ' έξω, αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Αλλά είναι ένα θέμα προσανατολισμού όλων των Οργανώσεων.
Τίθενται μερικές φορές ερωτήματα με δημιουργικό τρόπο γιατί ενώ π.χ. οπωσδήποτε έχει δυναμώσει η παρέμβαση του Κόμματος, έχει μεγαλώσει το κύρος, η επιρροή του, δεν έχουμε την αποτελεσματικότητα που θέλουμε στην κομματική οικοδόμηση - με την κοινωνική σύνθεση που μας ενδιαφέρει - και στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, είτε είναι σωματεία, είτε ακόμα και στην ψήφο.
Καλώς κάνουμε και ανησυχούμε γι' αυτούς τους δείκτες, γιατί εμείς δεν κάνουμε μια γενικόλογη θεωρητική δουλειά, θέλουμε και αποτελέσματα. Ομως δε θα βγάλουμε συμπεράσματα μόνο από αυτό. Γιατί, στο κάτω - κάτω ούτε η κομματική οικοδόμηση, ούτε η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης έρχεται την άλλη μέρα από τη λήξη μιας απεργιακής κινητοποίησης. Χρειάζεται πολύ περισσότερα, είπατε εσείς, να μην τα επαναλάβω. Και εν πάση περιπτώσει, η επιλογή στρατολόγησης στο Κόμμα και στην ΚΝΕ δε γίνεται γιατί κάποιος θα λύσει το πρόβλημά του, θα ξαναβρεί δουλειά. Βεβαίως, τον προσεγγίσαμε με βάση τα προβλήματά του, αλλά στο Κόμμα θα έρθει γιατί πια υπερβαίνει η συνείδησή του το δικό του πρόβλημα και πάει να λύσει το γενικότερο πρόβλημα της εργατικής τάξης, εν γνώσει του μάλιστα - έστω με λίγη γνώση, από πριν δεν μπορείς να τα έχεις όλα - ότι αυτό μπορεί προσωπικά να του φέρει και ένα πισωγύρισμα και στην προσωπική του ζωή, στην επαγγελματική του ζωή, στο εισόδημά του. Αυτός θα μπει, σύντροφοι, στο Κόμμα.
Ακόμα και στην ΚΝΕ συζητώντας, βλέπουμε ότι πριν από μερικά χρόνια ερχόντουσαν στο Φεστιβάλ, κάναν ένα βιογραφικό και έμπαιναν στην ΚΝΕ. Δεν μπορεί όμως να είναι ίδια τα κριτήρια στρατολόγησης στην ΚΝΕ στη δεκαετία του '70 και του '80, με τη δεκαετία του '90 και του 2000, του 2011, σε συνθήκες αντεπανάστασης, κρίσης, διώξεων, αποπροσανατολισμού κλπ. και πολύ περισσότερο που σήμερα έχουμε παιδιά ανθρώπων - είτε από οικογένειες οι οποίες έχουν εγκαταλείψει το κίνημα, συμβιβασμένες ή οικογένειες που έχουν μεταλλαχθεί, είτε που δεν ήταν ποτέ δικοί μας. Επομένως, σύντροφοι, μπορεί το παιδί να έχει έναν ενθουσιασμό, έρχεται στο Φεστιβάλ κλπ., αλλά η περίοδος προετοιμασίας του ισχύει. Είναι άλλο πράγμα να μην μπορείς να τον αφομοιώσεις και έχουμε και προβλήματα λειτουργίας των Οργανώσεων που δεν αφομοιώνουν, αλλά είναι άλλο πράγμα να μπει ένας νέος που να μην αντέξει τη σκληρότητα του αγώνα και άλλο να μπει πρόχειρα και να φύγει πρόχειρα.
Επομένως, δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα μόνο από αυτά. Γιατί κοιτάξτε, σύντροφοι, έχουμε δημιουργήσει προϋποθέσεις βελτίωσης της κομματικής και ΚΝίτικης οικοδόμησης. Βεβαίως, θέλει πολλή δουλειά, τα είπατε, τα ξέρετε, τα ζείτε πιο άμεσα.
Εχουμε κάνει καλή επένδυση
Εχουμε κάνει μια καλή επένδυση αυτά τα χρόνια με όλες τις αδυναμίες που έχουμε. Για πάρτε π.χ., οι μορφές πάλης και συνθήματα όπως «ρήξη» - χωρίς να λέω ότι πρέπει αυτά τα συνθήματα να τα κάνεις και φετίχ - δημιούργησαν ορισμένες θετικές διεργασίες στη συνείδηση του κόσμου, βέβαια στο έδαφος και της κρίσης. Αυτό που είπαμε από το 2004, «ανυπακοή στην ΕΕ», που λέμε «δεν πειθαρχούμε στους νόμους», «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» - που σήμερα πρέπει να του δώσουμε πολύ πιο ουσιαστικό περιεχόμενο - είναι ένα συνηθισμένο, για εμάς, σύνθημα που πρέπει να βαθύνει ακόμα πιο πολύ. Αυτά σήμερα έχουν μια ευρύτερη επίδραση, στις μορφές πάλης, στις επιστρατεύσεις. Θα μου πείτε, τώρα, εντάξει, κάναν και οι μεταφορείς με τα 40 αυτοκίνητα απείθεια στην επιστράτευση...Δεν είναι η πρώτη φορά που δικά μας συνθήματα, δικές μας μορφές πάλης μπορεί να τις υιοθετήσουν - έχουμε πείρα από την πρακτική του ΠΑΣΟΚ - μικροαστικά στρώματα και να τα αλλοιώσουν κλπ. Ομως είναι ο απόηχος - έστω με αυτόν τον τρόπο - της δικής μας παρέμβασης. Ολα αυτά που κάνει σήμερα ο ΣΥΝ - να το ξεκαθαρίσω, δεν ασκούμε πίεση να γίνει καλός ο ΣΥΝ, δεν πρόκειται να γίνει, ο οπορτουνισμός δεν αλλάζει. Αλλά αν δεις από μια πλευρά, όταν κάποτε μας κατηγορούσαν για επαναστατική γυμναστική, σήμερα αυτοί κάνουν, βέβαια, την επαναστατική γυμναστική, γιατί εμείς ποτέ δεν κάναμε. Δεν το λέω ότι σκοπός μας είναι να πείσουμε τους Συνασπισμένους και να υιοθετήσουν τα συνθήματά μας. Και τον προλεταριακό διεθνισμό να υιοθετήσουν, θα τον αλλοιώσουν. Αλλά υπάρχει μια ευρύτερη απήχηση της πολιτικής μας, μια άσκηση πίεσης στις άλλες δυνάμεις. Και, μάλιστα, ο ταξικός αντίπαλος το λέει χαρακτηριστικά, ότι «παρασύρεστε από το ΚΚΕ». Και αυτή η πίεση είναι πίεση από τα κάτω. Βέβαια, αναγκάζονται και ορισμένοι από εδώ και από εκεί και ελίσσονται. Θα είχε κάνει 12 απεργιακές κινητοποιήσεις η ΓΣΕΕ; Βεβαίως, δε μας φτάνουν αυτά γιατί δεν είναι η πρώτη φορά ούτε και η τελευταία που τη δική μας τη δουλειά μπορεί, αν θέλετε, να την εισπράττουν και άλλοι, γιατί δεν μπορείς να τους κερδίσεις όλους, σημασία έχει να την κεφαλαιοποιήσουμε. Η εισήγηση και εσείς είπατε αρκετές αδυναμίες που έχουμε, που δυσκολεύουν αυτή την κεφαλαιοποίηση, τουλάχιστον όσο εξαρτάται από εμάς.
Περί στρατηγικής και τακτικής
Σύντροφοι, δε νομίζω ότι είμαστε σε μια φάση που έχουμε υπαρξιακά ερωτήματα. Αυτά μπορούσαμε να τα έχουμε το '91 και το '92, αν θέλετε και στο 15ο Συνέδριο, στο 16ο και στο 17ο, άλλωστε και το 17ο ασχολήθηκε με αυτό, αυτό που λέμε δηλαδή, μήπως στο όνομα της στρατηγικής ισοπεδώνουμε την τακτική με τη στρατηγική ή μήπως στο όνομα της τακτικής απεμπολούμε τη στρατηγική. Θεωρητικά, συμφωνούμε ότι η στρατηγική και η τακτική - η τακτική εντάσσεται στη στρατηγική, είναι πιο ευέλικτη η τακτική, αλλά και η ευελιξία έχει όρια, σύντροφοι. Εν πάση περιπτώσει δε θα κάνω θεωρητικό μάθημα, αλλά έχουμε σήμερα μια πείρα συγκεκριμένη, πώς δουλεύουμε, τι κάναμε, μπορεί κάπου να έχουμε μπερδέματα, κάπου να έχουμε κάνει λάθος, είτε έτσι είτε αλλιώς. Αλλά συνολικά, σύντροφοι, σαν Κόμμα, υπαρξιακό πρόβλημα και υπαρξιακή αγωνία δεν έχουμε και αυτό είναι δύναμη για το λαό.Η αγωνία μας είναι να γενικεύσουμε αυτήν την πείρα, να βαθύνουμε, να αναπτύξουμε κριτικό και απαιτητικό πνεύμα. Διότι, κοιτάξτε σύντροφοι, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, που υποτίθεται ότι πρέπει «να δρούμε και να κινητοποιούμαστε με ό,τι συγκινεί τον κόσμο»... Καταρχήν τι τον συγκινεί; Η δουλειά, το εισόδημα και μάλιστα συρρικνώνονται οι απαιτήσεις σε συνθήκες κρίσης, μειώνονται οι απαιτήσεις. Βεβαίως, με βάση τα προβλήματα πρέπει να πας. Και η στρατηγική και η τακτική στο έδαφος των προβλημάτων ακουμπά. Αλλά δεν αρκεί όμως αυτό. Παραδείγματος χάριν, κάνεις έναν αγώνα σήμερα για την επαναπρόσληψη απολυμένων. Μπορείς να πετύχεις, σύντροφοι, την επαναπρόσληψη απολυμένων για λόγους συνδικαλιστικούς, και έχουμε τέτοιες επιτυχίες, μπορεί να πετύχεις λόγω δίωξης μητρότητας. Μπορείς τώρα να ανακόψεις τις απολύσεις, σε συνθήκες συγκεντροποίησης ή χρεοκοπίας, αν θέλετε, και μεσαίων επιχειρήσεων ή και ορισμένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων που δεν αντέχουν στο μονοπωλιακό ανταγωνισμό; Πώς; Μπορείς να ματαιώσεις, π.χ., την εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό και τις επενδύσεις; Αλλο να τις καταγγείλεις, άλλο να τις αναδείξεις σαν παράγοντα της ανεργίας. Δηλαδή, ορισμένα πράγματα, σύντροφοι, πραγματικά δεν μπορεί να έχεις αποτελέσματα απλώς γιατί παλεύεις μαζικά για ένα πρόβλημα. Μπορεί να πετύχεις να μη συγχωνευθούν κάποια σχολεία που είναι εντελώς εξόφθαλμα λάθος η συγχώνευση. Αλλά μπορείς τώρα να πετύχεις να μην κλείσει ένα εργοστάσιο, το οποίο είτε κλείνει γιατί η κερδοφορία είναι καλύτερη σε άλλον κλάδο ή και έξω από την Ελλάδα, είτε κλείνει γιατί έχει πτωχεύσει; Δηλαδή, πώς θα γίνει αυτό;
Επομένως, από τα ίδια τα πράγματα, σύντροφοι, μπαίνει το γενικότερο πολιτικό ζήτημα, πάντα στο έδαφος των προβλημάτων. Υστερα, σύντροφοι, γιατί να μην αξιοποιήσουμε και το γεγονός ότι εν πάση περιπτώσει δεν είμαστε στη Ρωσία του '17, που υπήρχε μαζική εξαθλίωση και τόσα άλλα, ούτε είμαστε στην Ελλάδα της δεκαετίας του '50, του '60, του '70. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης και λίγο πιο πριν είχες μια σχετική ή απόλυτη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, για διάφορους λόγους, είτε κατακτήσεις, είτε παραχωρήσεις του συστήματος. Εχει μάθει ο κόσμος να ζει καλύτερα και ένα μέρος της εργατικής τάξης. Τώρα απότομα επιδεινώνεται η θέση του. Επομένως το ότι εμείς σήμερα βάζουμε ένα ευρύτερο πλαίσιο δράσης δε σημαίνει μαξιμαλισμό, όπως λένε οι αντίπαλοι. Θα αντιστοιχήσει σήμερα την πάλη με τις σημερινές δυνατότητες του συστήματος. Αυτό που λέμε σύγχρονες ανάγκες δεν το λέμε για να κάνουμε τους μοντέρνους. Βεβαίως, υπάρχει και η στρεβλή κατανάλωση - όλα αυτά είναι γνωστά - οι μη πραγματικές ανάγκες, ο καπιταλισμός τις δημιουργεί. Αλλά εν πάση περιπτώσει όταν λέμε δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, γιατί να μην το πούμε; Είναι μαξιμαλισμός αυτό;
Μπορεί να πετύχεις την επανασύνδεση της ΔΕΗ σε κάποια οικογένεια που της έκοψαν το ρεύμα, καλά κάναμε και καλά κάνουμε και λέγαμε πάρτε γυναίκες τα καροτσάκια και τα παιδιά και πηγαίνετε έξω από τον παιδικό σταθμό και αφήστε τα παιδιά και πείτε ανοίξτε τον παιδικό σταθμό, δώστε χρήματα, κάντε προσλήψεις, μη διώχνετε τους συμβασιούχους και κλείνουν οι παιδικοί σταθμοί. Και σε αυτά μπορεί να έχεις κάποια αποτελέσματα. Δε θέλουν να υποχωρήσουν ούτε «στο τόσο», γιατί ξέρουν ότι θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Ομως πρέπει να πούμε στον κόσμο ότι αν δε γίνει ριζική ανατροπή, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα, βασικά, βιώσιμα, αλλά ακόμα δεν μπορεί να επιστρέψει - που δεν είναι αυτός ο στόχος μας - ούτε στο επίπεδο ζωής πριν από 10 και 20 χρόνια. Τι να κάνουμε, να μην τους το πούμε;
Ακόμα, σύντροφοι, η παρέμβαση του αντίπαλου είναι στρατηγική. Τι λέει ο Παπανδρέου συνέχεια και το λέει και ο Σαμαράς και όλοι και δεν το λένε μόνο για να απαντήσουν, ότι «ξέρετε, δε μας τα επιβάλλει η τρόικα τα μέτρα»; Είναι και μια απάντηση κάτω από την πίεση «είσαστε δούλοι της τρόικας», αλλά απηχεί και την πραγματικότητα όταν λένε ότι εδώ χρεοκόπησε το μοντέλο της μεταπολεμικής ανάπτυξης. Φυσικά, δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν υιοθετούμε εμείς αυτήν την άποψη. Αλλά οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ξεκίνησαν προ της κρίσης, φυσικά σε συνθήκες κρίσης - δεν είναι πρόσχημα η κρίση - είναι και πραγματική ανάγκη να τις επιταχύνουν, γιατί αν δε ρίξουν την τιμή της εργατικής δύναμης δεν θα μπορέσει η κερδοφορία να ανακάμψει, συν να απαξιώσουν βεβαίως ένα μέρος και του ίδιου του κεφαλαίου με όλες τις μορφές που έχει.
Επομένως, ο αντίπαλος βάζει στρατηγικά τα ζητήματα. Και μόλις πάμε να πούμε κάτι, λένε «ο σοσιαλισμός, είδατε τα αποτελέσματα;». Μπορούμε, λοιπόν, εμείς να μείνουμε στο επιμέρους πρόβλημα; Δεν είναι, σύντροφοι, ότι δεν πάμε σε έναν αγώνα επειδή προτάσσει ένα πρόβλημα. Να πάμε και σε ένα πρόβλημα, αν είναι μεγάλο, πιεστικό, γιατί να μην πάμε; Πρέπει να μπει όλο το πρόγραμμα; Οχι. Αλλά πρέπει να έχουμε καθαρό, σύντροφοι, ότι αυτό δε σημαίνει κίνημα, ανάπτυξη του κινήματος, εδώ χρειάζονται και άλλες προϋποθέσεις. Η συνείδηση του κόσμου δε διαμορφώνεται μόνο από εμάς, ούτε αυθόρμητα.
Για δείτε: Οι αντιπολεμικές αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι σήμερα πώς σιγά σιγά έχουν εκφυλιστεί. Δεν είναι ένα θέμα; Δηλαδή, τι θα πει «συγκινεί», «δε συγκινεί»; Και να το δούμε, σύντροφοι, από την εξής πλευρά το θέμα του πολέμου. Οχι με την έννοια «κάτω ο πόλεμος ζήτω η ειρήνη» ή μόνο από την ανθρωπιστική πλευρά. Βεβαίως και ανθρωπιστικά. Εγώ να σας πω, και το εγγόνι του Καντάφι να δω σκοτωμένο, τριών ή τεσσάρων χρονών, θα νιώσω συγκίνηση για ένα παιδάκι. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Ο πόλεμος προέρχεται και από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ή να προλάβουν λαϊκά κινήματα κλπ. Για σκεφτείτε, στην Ελλάδα, αν γίνει ένα βήμα αλλαγής, δε θα μπουν ΝΑΤΟικά στρατεύματα; Δε θα απειλήσουν με πόλεμο; Εξαρτάται βέβαια από το πώς θα είναι τότε ο συσχετισμός, αλλά πρέπει να έχουμε και αυτό στο νου μας. Τι θα πουν αυτοί; Περάστε, σεβόμαστε τη λαϊκή πλειοψηφία;
Η πάλη λοιπόν σήμερα, ο ίδιος ο πόλεμος, είναι κρίκος που μπορεί να συμβάλει ακόμα και στο ξέσπασμα μιας επαναστατικής κατάστασης; Ο Λένιν την πάλη για μη συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο την έκανε σύνθημα για την επανάσταση. Δεν ξέρει κανείς πώς θα έρθουν τα πράγματα στην Ελλάδα. Αλλά δεν είναι μόνο για την Ελλάδα. Επομένως, το ζήτημα πρέπει να μας απασχολήσει πάρα πολύ σοβαρά. Εντάξει και το μεροκάματο και ο μισθός, αυτό το καταλαβαίνει ο εργάτης, δε χρειάζεται να του το πούμε εμείς. Πρέπει να του ανεβάσουμε την αγωνιστικότητα. Αλλά αυτά τα άλλα θέματα που συναντούν την αδιαφορία;
Επομένως, αυτό το κίνημα, θα έλεγα ότι δεν είναι κίνημα απλά αντιπολεμικό πια, σύντροφοι. Βεβαίως έχει το «όχι στον πόλεμο», αλλά πρέπει να το δούμε σε πιο ουσιαστική βάση.
Δεν έχουμε σήμερα θεωρητικά ζητήματα στρατηγικής - τακτικής. Ωστόσο, υπάρχουν μερικά ζητήματα, τα οποία πρέπει να τα δουλέψουμε μέσα στο Κόμμα και στην ΚΝΕ για να μπορούν να βρουν έκφραση και προς τα έξω. Επειδή ό,τι κάνουμε μέσα, βγαίνει και προς τα έξω. Κι αν κάτι το κάνουμε λειψό, λειψό βγαίνει και προς τα έξω. Αυτό πρέπει να δούμε. Υπάρχουν, σύντροφοι, ορισμένα στρατηγικής σημασίας ζητήματα, ιδεολογικοπολιτικά, τα οποία δεν είναι απόλυτα καθαρά στις γραμμές μας; Οχι ότι υπάρχει διαφωνία. Αλλά δεν είναι εντελώς καθαρά, σε θεωρητική - επιστημονική βάση.
Ενταση της ιδεολογικής πολιτικής δουλειάς στις ΚΟΒ
Το ένα ζήτημα ειπώθηκε και εισηγητικά στη γενική του έκφραση. Σχέση οικονομίας και πολιτικής. Είναι πολύ αδύνατη γενικά η στάθμη του Κόμματος σε αυτό το θέμα. Και να το πω και πιο συγκεκριμένα. Βεβαίως τα μέλη μας, με διαβάθμιση, δε λέω ότι είναι γενικό φαινόμενο, πιο πολύ όταν λέμε για τον καπιταλισμό, μπορούμε να εκλαϊκεύσουμε για την ιδιοκτησία, την ταξική εκμετάλλευση, αυτά τα λέμε καλά, φτώχεια, αδικία κλπ. Σύντροφοι, δεν θα καταφέρουμε σήμερα, ιδιαίτερα σ' αυτές τις συνθήκες, να πείσουμε τον περίγυρό μας, πολύ περισσότερο ευρύτερα, πως θα χειριστούμε ζητήματα - γιατί δεν είναι μόνο θέμα προπαγάνδας, είναι και πρακτικής - αν σε ένα επίπεδο δεν είναι κατανοητό αυτό που λέμε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Κοιτάξτε τώρα τι καλείται ο κόσμος να μάθει: Για την πρωτογενή και δευτερογενή αγορά ομολόγων, για τη διαπραγμάτευση και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, για το κούρεμα... Και δεν είναι ότι δεν κατανοούνται οι όροι. Επί της ουσίας, σύντροφοι, υπάρχει ανάγκη γνώσης.Ετσι, δικαιολογημένα κάποιος που συμπαθεί το Κόμμα σού λέει: «Μα γιατί δε συνεργάζονται με το ΣΥΝ ή με τους άλλους, για την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για τη μη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, για να μην παίρνουνε τα χρήματα οι τράπεζες αλλά να τα δίνουν κατευθείαν στην "πραγματική οικονομία"», αυτά που ακούμε; 'Η γιατί π.χ. αντιδρούμε όταν λένε ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης; Ο τρίτος θα σου πει «σιγά το θέμα εκεί διαφωνείτε; Αφού συμφωνείτε να μη γίνονται απολύσεις, να μην ανέβει το όριο συνταξιοδότησης». Να μη σταθώ περισσότερο. Είναι ζητήματα που δεν είναι μέσα στο κίνημα καθαρά. Γιατί αυτά καθορίζουν τι στόχους πάλης και συμμαχίες θα έχεις. Αλλά, είναι και θέμα αυτομόρφωσης, έχει άρθρα στον «Ριζοσπάστη», στην ΚΟΜΕΠ, έχεις τη Μικρή Μαρξιστική Βιβλιοθήκη. Οι απαιτήσεις σήμερα δεν είναι ίδιες με τις δεκαετίες του '70 και του '80. Και να σας πω, και τότε υπήρχαν, αλλά δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Δηλαδή δεν πείθεις μόνο με τα προβλήματα, όπως και αν εγκαταλείψεις τα προβλήματα, τότε έκοψες τους δεσμούς σου.
Δεύτερο: Μέσα στις γραμμές μας, σύντροφοι, η σχέση αυτού που λέμε αντικαπιταλιστικής συνείδησης και αντιιμπεριαλιστικής, πώς κατανοείται; Στην ουσία, για εμάς είναι ταυτισμένο. Αλλο πράγμα, βέβαια, θα πας και θα πεις, πάλη σε αντίθεση με τα μονοπώλια, πώς θα πείσεις τους αυτοαπασχολούμενους και αυτούς που δεν έχουν προσωπικό ότι ο κύριος εχθρός είναι τα μονοπώλια; Αυτό το ζήτημα, ότι η Ελλάδα είναι σε ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κατανοείται πάντα σωστά; Είναι θέματα που πρέπει να κάνουμε αρκετή δουλειά.
'Η, ακόμα, πολύ σωστά βγαίνουμε έξω στον κόσμο και λέμε λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία. Στις γραμμές μας μέσα, στον περίγυρό μας, στους εργάτες, είναι καθαρό ότι ταυτίζεται με το σοσιαλισμό; Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε δημιουργούμε ενδιάμεσο στάδιο ή και το αντίθετο. Βεβαίως, γίνεται ένας δημόσιος ανοιχτός συμβιβασμός, προκειμένου να διαμορφώσεις μια κοινωνική συμμαχία. Συμβιβασμός, όμως, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε παραίτηση από τις δικές μας θέσεις.
Αν είναι καθαρά αυτά μέσα μας, τότε θα κάνεις και έναν ελιγμό, όχι τέτοιο που σε βγάζει έξω από την τροχιά, αλλά θα κάνεις και έναν ελιγμό, θα υποστηρίξεις και μια κινητοποίηση που έχεις και κάποιες επιφυλάξεις για τους στόχους, φροντίζοντας όμως με την παρέμβασή σου να βοηθάς.
Να συζητιούνται τα συμπεράσματα από την ταξική πάλη στις ΚΟΒ
Μ' αυτή την έννοια, σύντροφοι, μπαίνει ένα άλλο θέμα, κρίσιμο. Και μ' αυτό θα ήθελα να τελειώσω. Το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό και νομίζω ότι σήμερα δεν είναι να συζητήσουμε γενικά πολιτικά ζητήματα, τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές. Τι φτάνει, σύντροφοι, στις ΚΟΒ; Και το ξεκαθαρίζω: Η ευθύνη ξεκινάει βεβαίως και από το πώς εμείς σαν ΚΕ καταπιανόμαστε με αυτό το ζήτημα. Και έχουμε περιθώρια να καταπιαστούμε καλύτερα. Αλλά, όπως και να το κάνεις, η ευθύνη μεγαλώνει προς τα κάτω. Καταπιανόμαστε με το πώς βοηθάμε τα όργανα, όχι πώς βοηθάμε τις ΚΟΒ, γιατί απευθείας τις ΚΟΒ, σύντροφοι, δεν μπορείς να φτάσεις ως ΚΕ. Ως μέλη του Κόμματος σε μια ΚΟΒ, βεβαίως, μπορούμε να βοηθήσουμε.Ας ξεχάσουμε σε μια στιγμή ποιοι είμαστε. Και ας πούμε ότι ακούμε για πρώτη φορά μια εισήγηση στην ΚΟΒ. Τα ζούμε σύντροφοι στις ΚΟΒ μας. Είναι ένα χωνί. Και ξεκινάει έτσι και πάει μια σταγόνα κάτω.
Τι φθάνει στην ΚΟΒ; Μια πορεία σήμερα από εδώ, μια από εκεί κλπ. Το κυριότερο είναι ότι η ίδια η πείρα της ταξικής πάλης δεν συζητιέται στις ΚΟΒ. Εδώ τώρα, θα μου πεις για κάθε απεργία θα πηγαίνουμε στις ΚΟΒ; Αυτό που λέμε γενίκευση της πείρας έχει σημασία. Μπορεί εκείνη την ώρα που γίνεται η απεργία να μη φτάσει σε όλες τις ΚΟΒ. Μα μετά από 3-4 μήνες, κατά καιρούς πρέπει να συζητάμε. Δεν μπορεί κάθε ΚΟΒ να είναι στο μικρόκοσμό της. Πώς θα παρακινηθεί το μέλος της ΚΟΒ να πάει να ψάξει στις βιομηχανίες αν έχει κανέναν βιομηχανικό εργάτη γείτονα, αν δεν συζητήσεις πώς χειριζόμαστε τα ζητήματα των επιχειρησιακών σωματείων, όχι θεωρητικά. Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να το λύσει ο γραμματέας της ΚΟΒ. Εδώ θέλει συνδυασμό: Διάβασμα, παρακολούθηση, αλλά και συζήτηση.
Είναι ένα κρίσιμο ζήτημα, δηλαδή, αν αυτή η πείρα της ταξικής πάλης συζητιέται, αφομοιώνεται. Τέτοια λοιπόν ζητήματα, αν δεν τα ανεβάσουμε, δε θα έχουμε αποτελέσματα στην κομματική οικοδόμηση. Αν δε συζητιούνται όλα αυτά, δε θα μπορεί να κατανοηθεί και το ότι δεν έχουμε και γρήγορα αποτελέσματα στην πάλη. Εγώ σας λέω αύριο θα γίνουν εκλογές. Μπορεί να γίνουν εθνικές εκλογές και φαίνεται ότι θα γίνουν νωρίτερα. Πώς θα συγκρίνουμε τα εκλογικά αποτελέσματα; Είναι ίδιες οι συνθήκες; Με τι κριτήριο; Και δεν είναι τυχαίο, σύντροφοι, ότι καλοπροαίρετα και στον περίγυρο μας λένε κάποιοι «γιατί δεν μεγαλώνετε». Εμείς, σύντροφοι, να πούμε: Γιατί λείπουμε από τόσα εργοστάσια, γιατί λείπουμε εκεί, εκεί και εκεί. Είναι και οι αντικειμενικές συνθήκες, η νίκη της αντεπανάστασης, και αυτά ισχύουν, βέβαια, αλλά λείπουμε από πάρα πολλούς χώρους δουλειάς. Αλλού δεν γίνονται προσλήψεις, άλλοι βγαίνουν στη σύνταξη, έχουν γίνει καινούριοι χώροι στην Αττική. Και αν δεν γίνουν όλα αυτά, δε θα ανέβει το Κόμμα. Πώς θα γίνει δηλαδή; Εδώ μπορεί να είσαι σε έφοδο, μπορεί να έχεις δυναμώσει στο κίνημα και να μην έχεις αποτελέσματα στον κοινοβουλευτικό τομέα για διάφορους λόγους.
Εν πάση περιπτώσει όμως, είναι και πώς απαντάμε και πώς διαπαιδαγωγούμε και Κόμμα και ΚΝΕ. Και φυσικά, σύντροφοι, είναι ανισόμετρη και η δράση των μελών του Κόμματος. Μεγάλο μέρος των μελών του Κόμματος «σκοτώνεται» κυριολεκτικά στη δουλειά, ένα άλλο μέρος δρα ευκαιριακά. Γι' αυτό χρειάζεται ανανέωση δυνάμεων. Αλλά και η δουλειά, σύντροφοι, των στελεχών, όταν δεν δημιουργεί προϋποθέσεις προς τα κάτω ωρίμανσης, τα φορτωνόμαστε όλα και θα επέλθει και κόπωση. Μην την υποτιμάμε. Επομένως, πρέπει πιο λιανά να κάνουμε αυτά που έβαλε το 18ο Συνέδριο. Και το κρίσιμο ζήτημα σήμερα είναι ακριβώς η καθοδήγηση των ΚΟΒ και των δυνάμεων που συσπειρώνουμε γύρω μας, που συσπειρώνονται είτε από συμπάθεια, είτε ευκαιριακά, και που πρέπει να διευρυνθεί.
Καλλιεργούν αλλαγές στο πολιτικό σύστημα
Τώρα είμαστε σε φάση να τα αντιμετωπίσουμε. Πρέπει να επιταχύνουμε τη βελτίωση της δουλειάς μας, ανεξάρτητα από το αν τα αποτελέσματα θα είναι πολλά ή λίγα. Ωριμάζει σήμερα η αστική τάξη το θέμα των κυβερνήσεων συνεργασίας, οι οπορτουνιστές είναι ξύπνιοι, δε νομίζω να μπουν. Και μην αρχίσουμε και λέμε θα γίνει σίγουρα. Η αστική τάξη θέλει τα δυο μεγάλα κόμματα. Δεν είναι κορόιδο να θέλει τον Κουβέλη και την Ντόρα στην κυβέρνηση και να θέλουν να κερδίσουν και αυτοί. Θέλει πιο ισχυρή συμμαχία. Αμα δεν μπορεί αλλιώς, θα κάνει και μ' αυτά τα κόμματα.Θα δημιουργηθούν ελπίδες στο λαό; Προσωρινά ναι. 'Η μπορεί να καθορίσουν και την ψήφο. Θα μας λένε: «Εσείς είστε όλο άρνηση, οι άλλοι είναι πιο ευέλικτοι». Με αυτή την έννοια λέω, μπορεί να έχεις και πέταγμα, μπορεί και να μην έχεις. Η απαιτητικότητα πρέπει να είναι στο πώς εμείς βαδίζουμε, σύντροφοι. Από εκεί θα κριθούν και τα αποτελέσματα. Δεν τα είπα αυτά, σύντροφοι, για να χάσουμε ούτε ένα τόσο κομμάτι από την πεποίθησή μας ότι μπορούμε να πάμε καλύτερα, ανεβάζοντας την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας. Είναι βέβαιο ότι αυτό θα το νιώσουν οι μάζες ως οπωσδήποτε πιο ουσιαστική, πιο ικανή και πιο πειστική παρέμβαση του Κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου